ACTA 

[1] Postquam Dominus et Salvator noster Jesus Christus, devicto mortis imperio, glorificata humanitatis substantia, ascendit in caelos; per totum orbem, cum sancta Ecclesia Catholica, per beatos Apostolos, ita Euangelium Christi coruscavit, ut etiam terminos universae terrae transcenderet. Tunc antiquissimus anguis, cernens fortitudinem suam evulsam, regnumque suum diruptum; invidiae facibus inardescens, contra Christi milites, per truculentissimos Principes, saevissima excitavit certamina. Quantum vero diverso genere tormentorum diversisque adinventionibus contra eos nitebatur, tantum per Spiritum sanctum corroborati, usque ad palmam victoriae in agone certabant: ita ut omnis Ecclesia, velut ex geminis pulcherrimis, sanctorum Martyrum virtutibus adornata, in fide Catholica magis magisque floreret in mundo.


[2] Igitur eodem tempore, cum impiissimus Aurelianus, ab Orientali parte egressus, Ecclesias Dei vastando, in Galliarum usque venisset partes; B. Reverianus Episcopus cum sociis suis, ordine scilicet Episcopali, pro fide Christi dimicare cupiens, ab urbe Roma egressus, pervenit ad locum, quo morabatur Aurelianus; intra Augustodunense territorium ingressus. Mox verbum Christi, ut solitus erat, omnibus annuntiare cœpit. Audiens hoc Aurelianus Rex, ante praesentiam suam eum cum sociis suis praecepit adduci. Qui cum adducti essent, multa dona ac munera eis pollicitus est, ob hoc ut quoscumque potuissent, transferrent ad idolorum culturam, maxime tamen quos ipsi docuerant. A facie Regis B. Reverianus cum Paulo egressus, gratiam Christi omnibus plus praedicare, ac sedulo ministerio accepto insistere cœperunt. Cernens frustrari voluntatem suam Aurelianus, et quod nec muneribus nec argumentis verborum eos avertere a fide Christi posset, vocans eos dixit: Antiquae legis edicta observate, quae jubent a nullo contemni sacrificia Deorum: quod si offerre nolueritis, diversis vos pœnis interimi praecipiam: et non eripiet vos de manibus meis ullo modo auxilium vestri Christi.


[3] Reverianus Episcopus, timore nudus, fidei fervore vestitus, respondit: Dominus noster Jesus Christus, filius Dei vivi, ipse est qui fecit caelum et terram, et omnia quae in eis sunt: ipse solus Deus immortalis, quem confitentur Angeli et omnes virtutes caelestes, eripere nos potest de pœnis tuis. Nos tamen sacrilega et vana idolorum cultura, deos ligneos lapideosque, quibus adorando similis effectus es, qui nec vocem habent, et sensu per omnia carent, non adorabimus: sed tota mente et voce confitebimur Christum, redemptorem humani generis, qui venturus est judicare vivos ac mortuos, et destruet aërias potestates, quarum tu vas et servus esse videris. Tunc impiissimus Aurelianus, verba illius ferre non valens, jussit eos a praesentia sua omnes amoveri, et a lictoribus flagellis torqueri, et diversis tormentis affligi, postmodum capita singulis amputari. Qui omnes, Christum Dominum clara voce confitentes, sponte colla lictoribus submittentes, decollati sunt: Primus Reverianus Episcopus, et inde Paulus Presbyter, cum suis sociis numero decem, cum gaudio regna caelestia intraverunt. Putabantur linguae eorum Deum praedicare prȩcisis jam capitibus.


[4] Sancti igitur Martyres, cum ab iniquissimo Aureliano fuissent interfecti, seipsos ostendere multis virtutibus, per auxilium Christi Domini, cœperunt. Cum id Regi nuntiatum esset, praecepit militibus suis dicens: Viros stultos, quos propter Deorum culturam nostra sententia jussit puniri, projicite in vasta solitudine, ut eorum corpora a bestiis devorentur, et humanae consuetudinis careant sepultura. Erat tunc matrona in eodem loco, nomine Maxima, amore Christi accensa, quae locum curavit inspicere, ubi sancti Martyres projecti fuissent. Ministris autem abscedentibus, venit ipsa cum servis suis, et omni cum honore corpora sanctorum Martyrum sepelivit, et ibi diutius absque notitia hominum latuerunt.


[5] Sed omnipotens Deus noluit ut manerent incogniti, sed in consolatione fidelium pro illo certantium manifestare praecepit thesaurum occultum. Septem namque Monachi, de urbe Roma egressi, in eumdem pervenerunt locum, quo corpora Sanctorum requiescebant, secum vero deferebant Reliquias sanctorum Apostolorum Petri et Pauli. Cum inibi ad hospitium declinassent, fatigati ex itinere, media nocte audierunt quasi sonitum Angelorum multorum, sublime Deum laudantium. Exurgentes vero, apparuit illis claritas magna, cum magno splendore. Illi autem stupefacti de tam immensa claritate, secum cogitare, quidnam agerent, cœperunt. Timore concussi nimio, fugere per eremum decreverunt. In media itaque via steterunt duo splendidissimi viri devoluti, ut nullatenus viam quam destinaverant in itinere arripere possent. Agnoscentes vero quod praedicta pignora Sanctorum exinde ferre non valerent, ea in eodem loco reliquerunt; et oratorium ab Aboleno Presbytero desuper fuit aedificatum.


[6] Sed quia ad notitiam ipsius, S. Reveriani praesidia non pervenerunt, juxta ipsum oratorium pretiosa corpora latebant. Cumque inibi attentius excubarent, pietas Dei non sinebat diutius terra pretiosa corpora occultari: quia in claritate Altissimi splendidiores sole fulgebant. Aperta est vero terra per imperium Christi, et apparuerunt Sanctorum corpora pretiosa, absque ulla diminutione membrorum: quia non potuit bestia nec vermis quidquam ex illis contaminare, quos protectio Altissimi circumdabat. Tum vero desuper per misericordiam Dei ecclesia fuit aedificata. Ab eo die quo pretiosum B. Reveriani apparuit Corpus, qui omnia creavit ex nihilo, liquorem olei in eodem loco ita jugiter perstillare fecit ut numquam aliunde ibidem ab hominibus fuisset oleum illatum. Quicumque vero aegrotantium fideliter exinde detulerint, statim pristinam recipiunt sanitatem.


[7] Illud quoque non silebo, quod cunctorum oculis auribusque perpatuit. Post praedictam revelationem, cujus supra fecimus mentionem, omnibus diebus omnibusque temporibus, per intercessionem pretiosorum Martyrum, caeci illuminantur, paralytici gressum recipiunt, surdi auditum, muti eloquium, daemones de obsessis corporibus ejiciuntur. Tantas virtutes tantaque miracula explicare non valebo, quantum in eodem loco sedule Domino largiente conferuntur. Det mihi pius Dominus veniam, quia multa praeterii, qui vix pauca conscripsi. Passi sunt autem sancti Martyres die Kalendarum Juniarum, auxiliante Domino nostro Jesu Christo, qui cum Patre et Spiritu sancto vivit et regnat Deus, per infinita secula seculorum. Amen.