I. I. DE BEATO PEREGRINO 

Sanctum Peregrinum beati Syxti apostolicae sedis primatis intercessionibus simul et meritis consecratum episcopum textus passionis ipsius scire cupientibus fideliter edocet. Siquidem christianitatis religio, que a tempore beati Clementis pape per fidelissimos uerbi Dei ministros, Sauinianum uidelicet Senonensem pontificem, Dionisium Parisiacensem, Ursicinum Bituricensem, Marcialem Lemouicensem, Saturninum Tolosanum, Memmium Catalaunensem, ceterosue per gallicanas prouintias sese diffuderat, paulatim a status sui rectitudine obsolescere ceperat, quippe que tam ualidis tamque tyrannicis obpugnabatur incursibus. Imperator namque Aurelianus, erga Deum cľli profanus, cupiens placere diis suis, in tantam rabiem persecutionis circa christianos exarserat, ut post multorum martyrum agones, quos apud urbem Romam crudeli morte dampnauerat, etiam in Gallias ad delendum christianitatis nomen per semetipsum emerserat. Veniens itaque apud ciuitatem Senonicensem, quoscumque ibi repperit christianos simul et beatam Columbam uirginem gladio animaduerti precepit. Deinde uero ferocitatis sue comites ad inuestigandos christianos per omnem Galliam misit. Egressi igitur funesti satellites a conspectu imperatoris, circumibant urbes et castella, necnon et latebrosa siluarum. Et ut suorum criminum singuli potirentur effectu, pagos quosque sibi indagandi sollicitudine diuiserunt. Tum demum pagus Autissiodorensis in sortem impiissimi Alexandri sacri lateris protectoris obuenit. Vocabatur eo tempore sacri lateris protector, cuius erat officium custodiendi imperatorem ne ab aliquo quoquomodo uulnerari subito potuisset. Plurimi etenim christianorum ex diuersis ciuitatibus preceptum domini sequentes, ubi ait : ŇCum uos persecuti fuerint in una ciuitate, fugite in aliam.Ó, reliquentes proprias sedes, ad pagum Autissiodorensem se contulerunt, eo quod esset eo tempore ex maxima sui parte nimia siluarum opacus densitate. Quod minime latuit Alexandrum, sacri lateris protectorem. Cumque peruenisset ad locum qui Cotiacus uocatur, repperit Priscum, uirum christianissimum  maxima nobilitate pollentem, multisque ibidem cohortibus preminentem, qui cum pluribus a Vesontianensi ciuitate aduenerat. Quorum agmina Alexander, ferocissimo cursu inrumpens, ait : ŇQue uos seditio in hoc loco glomeratim consistere compulit, aut cuius religionis estis uos ? Ó Cui sanctissima multitudo respondit : ŇNos non seditio, sed reuerentissima ad hunc deuexit religio locum. Christo enim nostrarum libamina precum deferimus congregati, qui dispersionem nostram sanguinis sui effusione redimendo coniunxit.Ó Videns itaque insuperabiles in fide Christi athletas, omnes gladio perimi iussit. Simili modo et sanctos Dei martyres, Benignum presbyterum, Andochium atque Tyrsum, quos ab Ephesina urbe sanctus Policarpus discipulus beatissimi Iohannis apostoli et euangeliste in Gallias direxerat, plurimis affectos suppliciis, isdem crudelissimus imperator ad celeste regnum transmisit. Nec minus sanctum Symphorianum cum aliis quampluribus, quos ipsi iam Christo lucrauerant, tormentis uariis affectos necari precepit. Hac igitur persecutione ubique debacchante, paucissimi uiri repperiebantur, qui se christianos esse faterentur. Euoluto autem aliquanto temporis spatio, a fidelissimis christianis latenter auribus Syxti pape urbis Rome nuntiatur, qui poscebant ut talem uirum dirigeret, qui iam fidei extinctam lucernam suis deberet illuminare eloquiis, et barbarorum infidelitatem opitulante diuino auxilio compesceret. Tunc memoratus papa predictum uirum Dei Peregrinum, presbyterum ciuemque romanum, ordinauit episcopum. Marsum uero presbyterum et Corcodomum archidiaconum leuitico gradui mancipauit, Iouianum subdiaconem esse constituit. Iuuinianum uero lectorem, cum esset uir per omnia eloquens atque in diuinis scripturis adprime eruditus, eis comitem collocauit. Hos etenim summi Dei cultores, beatissimus Syxtus papa urbis Rome, cum omni fidutia ad portum marinum usque perducens, uerbum Domini specialius precipiebat usque ad mortem fiducialiter predicare. Athlete quippe Dei nauali tramite Massiliam petentes, Lugdunum usque perducti, celare se nullatenus potuerunt. Exinde ad Autricum peruenientes, ceperunt publica uoce Christi gloriam predicare, ubi nobilium ingens tunc resederat turba, deorum uanas obseruans culturas. Sciscitantibus uero paganis, christianos se esse testati sunt, et ob predicationem uerbi diuini sese inibi aduenisse. Tunc denique beatissimis sacerdotibus predicatione fulgentibus pro uirtutum assiduitate quas per ipsos diuina exercebat potentia, quicquid ipsius loci primorum fuit ad christianitatis gratiam conuolarunt. Moxque sanctus Peregrinus episcopus, nouum populis imperciens dogma, paruo ambitu ecclesiam construxit Christique nomini consecrauit. Cumque inibi restincta fuisset omnis deorum cultura, fratres quos secum ab urbe deduxerat ibidem relinquens, ut ceptum predicationis expleret offitium, Interannum expetiit, ubi tunc precipua paganorum multitudo ad festa Iouis celebranda summopere concurrebat. Quid ibi egerit, uel quos agones pro Christi nomine pertulerit, hystoria passionis eius euidentissime declarat. Hic beatissimus pontifex, nimia iam persecutione seuiente, ab urbe quidem est egressus, sed martyrium suum capitis abscisione compleuit, sub die XVI kalendarum iuliarum, imperantibus Galieno et Valeriano, Emiliano et Basso consulibus.