JOTSALDI MONACHI PLANCTUS DE TRANSITU DOMNI ODILONIS ABBATIS CLUNIACENSIS.  Ad fletus voces extendat chorda sonoras,  Organa cunctorum vertantur sorte modorum.  Plangite, vos populi, vos linguae sidera coeli,  Proruat in tenebras resplendens orbita solis,  Deficiant plene radiantia cornua lunae,  Lugeat et mundus protenso corpore totus:  Nunc terras, pelagus, montes, silvasque ciebo:  Quadrupedes, bipedes, reptantia cuncta movebo.  Condoleant Patrem subtractum nunc Odilonem  Conciso plausu, pungantur viscera fletu,  Et variis lacrymas profundant vocibus istas:  Odilo, dulce decus, venturi gloria secli,  Odilo, dulce decus, fraternae pacis amicus,  Odilo, dulce decus, meritorum lampade clarus.  Tu fessis requies, languentibus es medicina,  Debilium baculus, miserorum maxima virtus:  Splendida quo facies abiit, quo sermo recessit  Aureus, humanos componens optime mores?  Quo tua sancta manus, fulgorus denique visus  Quo jacet in spatio, vel quo requiescit in antro?  Ratio, ad haec respondens, ait:    Ordine funereo clauduntur membra sepulcro  Foedere perpetuo, lex est mortalibus ista:  Naturae genitor, rerum plasmator et auctor  Jussit in occiduas morientes ire tenebras.  Tendit ad occasum quidquid lucis capit ortum,  Doctus et indoctus aequali sorte recedunt,  Divitis et modici similem mors suscipit umbra,  Vertitur in cinerem cineris compago soluta:  Quod nequit absolvi, debet patienter haberi. Revelatio doloris, et consolatio mortis.    Musa, mihi causas memora, quo tristia solvam  Deponens lacrymas steriles, et gaudia sumam.  Odilo non moritur, sed mortis funera spernit:  Odilo non moritur, sed vitam duxit honestam.  Odilo non moritur, sed vitam morte recepit.  Regnat in aeternum gaudens se cernere Christum  Quem coluit, docuit, quaesivit, glorificavit,  Cujus gloria crux fuit, et Christus crucifixus.  Virgo Maria, tuo quantum servivit honori!  Te mundi Dominam, coelorum necne benignam,  Omnibus in votis tenuit, praeeligit, amavit  Firmiter, atque Deum recolens de te generatum,  Extorsit lacrymas sibi, quod tua sancta mamilla,  Quam lactasse Deum coelum stupet, orbis adorat!  Illi quam fuerit pia circumcisio Christi,  Quae teneris membris influxit vulnera cultri,  Testes sunt gemitus, oculorum lumine fusi:  Hacque die merito carnis dissolvitur antro,  Compatitur Christo, radians jam vivit in illo,  Christo commoritur, cum Christo denique surgit. Ex eadem die Dominus Willelmus ab hac luce migravit.    Hisdem decessit Willelmus sorte Kalendis,  Magnus et ipse Pater monachorum Divionensis.  Hi fuerant monachi Mayoli denique sancti,  Uno florentes in tempore, corpore mundo,  Unius et fidei, verae pietatis amici.  Junxit utrosque fides, similes habuere recessus,  Gloria non dispar, eadem sequiturque corona. Hic dilecto lectulus praeparatur, et diversae species mysticae offeruntur.    Odilo dilectus, nunc candidus et rubicundus,  Securo incessu sequitur vestigia Christi;  Floridus et niveus defertur lectulus illi  Quem tegit alta cedrus, redolensque cupressus adornat:  Sparguntur violae, sternuntur lilia quaeque.  Tum videas roseos illum sibi pingere flores,  Et varias herbas oculis spectare benignis.  Balsama non desunt, et aromata multa teruntur,  Nardus, myrrha, nitent, et fortia cinnama flagrant,  Omnibus et primis copulantur fistula [frustula] crucis  Unguentis aloes, stactus, et maxima cyprus.  Mille sunt species, plures variantur odores,  Nectareusque sapor coelum replet altius ipsum. Hic sponso conjungitur.    Odilo deliciis his utitur, et renovatur,  Proximus et sponso resplendet lumine claro:  Oscula jam celebrat, et sponsae foedera firmat.  Cantica nunc resonant, paschalia tympana ludunt,  Jam videt in facie laetus Dominumque Deumque. Dilectus turri comparatur, et mysticis armis munitur.    Odilo, dum vixit, virtutum sparsit odores,  Turris erat fortis, clypeus munita supernis,  Quam circumcingebant propugnacula septem,  Fortia pendebant ex illis arma virorum,  Nullus et hanc hostis potuit superare malignus. Dilectus quaeritur. Quo pascis recubans, votorum chare meorum? Hic invenitur. Meridiana tenes, ut sol sublimia tangis. Dilecto ferculum offertur. Mysticus et Salomon tibi fercula sancta ministrat  Libanus haec praestat nullius sorde putrescens:  Argento solidae fabricantur namque columnae:  Aurea fit requies, ascensum purpura nescit,  Denique constrantur medio pietatis amore. Qualiter musice concinat.    Alternis modulis nunc epithalamia cantas,  Dulcibus et rhythmis per mystica dogmata curris. Quam suaviter dicat se requiescere.    Illius optata jam nunc requiesco sub umbra:  Quem volui, colui, quaesivi, semper amavi;  Ipsius atque mihi dulcescit gutture fructus,  Cujus amor propriis membris nunc pulvere lectis  Concedit gratos nimia dulcedine somnos. Ad filias Hierusalem, ne evigilare faciant dilectum.    Hierusalem natae, contestor, pacis amicae,  Praestetis requiem sibi, nec prohibete jacere,  Donec ipse velit, et donec transeat umbra,  Adveniatque dies cui nox succedere nescit. Hic excitatus resurgit.    Odilo supremum spectat de morte triumphum;  Jam renitet prima, servatur et altera palma,  Coelis divisis, cum venerit arbiter orbis  Cernere cunctorum causas actusque virorum:  Tunc crucis indicium parebit et omnibus altum,  Quam Dominus Jesus suspensus morte sacravit.  Angelicus coetus tunc formidabit, et omnis  Coelorum virtus resonans tremefacta silebit;  Splendens sol fugiet, pallescens luna recedet:  Corpora de tumulis procedent tunc reseratis;  Gloria sanctorum segregatur sorte malorum:  Nam bonus ad lucem, pravusque resurget ad ignem:  Odilo tuncque novus coelesti lumine clarus,  Sanctorum medius incedet, et obvius ibit,  Agmine multorum vallatus commilitonum,  Quos Domino verbis, exemplis consociavit. Precatio pro dilecto.    Virgo Maria, tuum miserans tunc collige servum,  Et Baptista potens, tu respice te recolentem:  Spiritus angelicus rapiat hunc hoste fugato.  Petre beate, piam coelo sibi prospice sedem,  Qui tibi devotus semper fuit officiosus.  Coetus apostolicus Domini splendore beatus,  Testes purpurei coelorum cardine summi,  Ordo sacerdotum, dux et lumen populorum,  Virgineusque chorus in Christo sanctificatus,  Intercessores habeat vos Odilo noster,  Quo simul in coelis per saecula gaudeat. Amen. Epilogus salutationis.    Odilo, vive, vale, toto mihi charior orbe,  Lucidior vitro, fulgenti clarior auro,  Vultu conspicuo, niveo candente capillo,  Candidior cygno, rubeo formosior astro.  Te, bone, dum recolo, lacrymarum rore madesco,  Qui tibi praecipui nodis cingebar amoris.  Quam celebres oculi pietatis fonte repleti,  In me quot gemitus sunt dulces saepe retecti!  Quem similem quaeram? quem similem teneam?  Tum pax et requies, vitae spes certa manebat,  Portus eras tranquillus de pelago redeunti.  Turris eras, de qua terrentes respiciebam,  Antidotum salubre, quo cuncta venena fugabam:  Tu pes, tuque manus, et in omnibus omnia factus.  Et ne multiplices causer producere versus,  Odilo jam valeas, Jotsaldi jam memor esto,  Almaniique tui votis pie semper adesto.