VITA  auctore anonymo  Si secularium scriptores literarum famosa quorumdam gesta pomposo studuerunt stilo prosequi, famamque ipsorum ad notitiam posterorum prolixam, tam prosatico, quam metrico deducere certaverunt eloquio; suam utique volenlentes ostentare sapientiam, atque popularem pro ea gestientes umbrae similem captare auram; nos unius veri Dei fidissimi cultores, ac verae sapientiae promptissimi amatores multo magis debemus Sanctorum gesta, utpote plurimum mirabilia, ad fidelium perducere cognitionem; veraci quidem, et compendiosa narratione, incompto quamvis scripto; ut corda audientium ad Sanctorum accendantur imitationem, et ipsius laudem, qui est mirabilis in Sanctis suis, quique suis non tantum Sanctorum, sed etiam eorum exempla pie imitantium, sui consortium polliceri dignatus est, dicens, ad patrem orando: Pater, volo, ut ubi sum ego, et ipsi sint mecum. Qui etiam omnibus voce desiderabili clamat; Venite ad me omnes, qui laboratis, et onerati estis, et invenietis requiem animabus vestris. [2] Quam vocem audiens Medericus, Eduae civitatis pago, nobilibus valde parentibus progenitus, cum tredecim annos implesset aetatis, invitis parentibus, non invictis tamen, ad monasterium jam dictae civitatis abiit, quod quinquaginta quatuor monachorum comitatu agebatur, expetens Sanctae illius congregationis cœtibus admisceri: ut tanto scilicet expeditior omnipotentis Dei famulatui insisteret, quanto semetipsum abnegando, et crucem Christi ferendo, ipsumque sequendo, a mundi illecebris dorsum non tantum corporis, quam etiam mentis, avertere maturaret; juxta illud psalmistae: Vacate, et videte, quoniam ego sum Deus. Cum enim quis a mundanis operibus quiescendo cessaverit, rectius in Deum mentis aciem dirigere valebit. [3] Ubi a parentibus regulariter ac solemniter bonae indolis adolescens oblatus, quantae abstinentiae, humilitatis, obedientiae, charitatis, castitatisque fuerit, subsequens pagina manifestabit: licet omnia facta illius non lingua, si foret trisulcis, non vox millesona narrare praevaleat. Sed nobis vel pauca de pluribus dixisse sufficiat; veluti si quis maximam ingrediens sylvam, paucos exinde ramos ferre studeat; aut uberrimam intrans segetem, vel exiguos hinc manipulos deportare satagat. Sit ergo studioso lectori satisfactio in paucis, ne forte, quod assolet, fastidium incurrat in multis. Quia et saepe in paucitate alimentorum major extat aviditas sumentium, sicut et in pluralitate minuitur aliquando appetitus eorum. [4] Ingressus itaque praefatus puer Medericus monasterium, propter nimiam abstinentiam honore non indebito omnibus mirabilis habebatur ; Qua ita potitus est, ut in hebdomada non nisi bis edulii quicquam caperet: quod non nisi pane hordeaceo, aut quod vilius reperire poterat, et aquae modico fiebat; prudenter recolens Vir Dei, protoplasti casum per ligni vetiti contigisse cibum: nec aliter, nisi parsimoniae studendo, promereri posse aeternae fœlicitatis regressum. Et cum Apostolus carnis curam non in necessitate, sed in desideriis facere prohibeat, religiosus Dei Famulus etiam necessaria sibi, utpote sedulus Dei cultor, abdicabat; ut ipsa ejus supererogatio fieret in reditu justi Judicis exuberans retributio. [5] Corpus vero illius cilicio asperrimo occulte tegebatur; ac desuper ac desuper aliis fratribus similis videbatur; eisdem vestibus, eodem habitu, quo alii tegebantur, ut est regularis consuetudinis, indutus: cupiens, si posset, id occulte agere, ne forte aut laude humana, vel favore terreno attolleretur: mente revolvens, quod voce Salvatoris dicitur: Cum facis eleemosynam, nesciat sinistra tua, quid faciat dextera tua, sed sit eleemosyna tua in abscondito, et Pater tuus, qui videt in abscondito, reddet tibi. Sed juxta Dominicam vocem, lucerna super montem posita latere non potuit. Nam fama ejus non solum circum manentium, verum procul habitantium ora pervolitans, longe lateque nomen ejus divulgavit, et quis adesset, apparuit; in tantum, ut de diversis provinciis ad eum profluerent, magisterio illius et sapientia instrui cupientes: imitantes reginam Saba, quae venit a finibus terrae audire sapientiam Salomonis: turbam quoque quam plurimam, quae ut in sancto legitur Euangelio, relictis civitatibus, proprio pedum officio properabant audire Salvatoris doctrinam. Sed quanto micans lucerna radios suos abolere volebat, tanto Auctor lucis utiliter coruscare faciebat. [6] Interea pater ejusdem loci molestia corporali arripitur, atque longa aegritudine laborans migravit ad Dominum. Tunc episcopus ejusdem civitatis, praesulatus sui religione intentus, jussit ejusdem loci habitatoribus pastorem sibi perquirere, qui gregem Christi de morsu lupi rapacis eriperet, atque caulas Christi inviolatas custodiret, ac Domino suo illaesas repraesentaret, lucrum animarum Redemptori reportans. Sicque factum est, ut ejusdem loci incolae, ac vicini, qui hujus rei gratia ad monasterium confluxerunt, beatum Medericum patrem sibi exposcerent, et omnes eum sibi dignum praeesse declamarent. Quoniam idem beatus Vir, juxta quod Apostolus de eligendo episcopo loquitur, bonum ab his, qui foris sunt, testimonium pro suae sanctitatis merito habebat; ideoque omnium in ejus electione par assensus existebat. Quorum vocibus annuens beatus episcopus, regia sibi indulta licentia, beatissimo Viro ipsius cœnobii curam commisit, dicens ei: O lucerna Christi, et vas electum thesauri Altissimi, accipe mensuram dispensationis aeterni Dei, ad alendos greges Creatoris, erudiens eos sanctis tuis monitis pariter et praeceptis, ut merito a pio Judice merearis audire: Euge serve bone et fidelis, quia super pauca fuisti fidelis, supra multa te constituam, intra in gaudium Domini tui. [7] Beatus igitur Medericus religionis minister effectus, non honorem, sed onus se accepisse considerans, juxta illud Salvatoris: Qui major est vestrum, erit minister vester, seipsum ponens in exemplo; sicut Filius, inquiens, hominis non venit ministrari, sed ministrare, omnibus sibi commissis pater non solum carnalis, sed etiam spiritualis studuit apparere. Adeo ut etiam cogitata illorum secrete redargueret, docens quatinus non solum mala opera resecarent, verum etiam cogitationes iniquas a cordibus suis excluderent. Unde accidit, ut ipso tempore, quo regiminis curam suscepit, quidam monachus ipsius loci incentivae libidinis graviter aestu ureretur, eumdemque infirmitatis suae modum Patri sanctissimo notum faceret. Quo comperto, tunicam, qua induebatur, direxit ad induendum. Qua induta, illico daemon, incentor ipsius mali, fugiendo delituit, magnis vocibus proclamans: Sancte Mederice, cur me incendis precibus tuis? Vasculum, quod diu possedi, tulisti, et me inextinguibili incendio mancipasti. Tunc Sanctus increpans eum divina voce, dixit ei: Obmutesce, diabole, exiens ab illo; quoniam non possidebis thesaurum, pro quo Christus sanguinem suum fudit. Sicque inimicus abscessit, et monachus postea ita in sanctitate permansit, ut plurimae ab eo postea virtutes efficerentur. [8] Agnoscatur ergo operata divinitas in servis suis, quod olim promiserat in Euangelicis verbis: Amen, amen, inquit, dico vobis, qui credit in me, opera, quae ego facio, et ipse faciet, et majora horum faciet. Nullum enim umbra Salvatoris, sicut umbra Petri legimus sanatum. Sed ipse operabatur in Petro, qui ait in Euangelio: Sine me nihil potestis facere. Legitur etiam, quia sudaria, vel semicinctia beati Pauli apostoli, a corpore illius super languidos deferebantur; et recedebant ab eis languores, et spiritus nequam egrediebantur. Christi ergo famulus Medericus, quia propria relinquendo, et ipsum sequendo, imitator extitit Apostolorum, merito etiam particeps fuit operationis illorum, in ostensione signorum. Unde, Jesu bone, immensas pietati tuae referimus gratias, qui miracula sudariorum, vel semicinctiorum Pauli retulisti nobis in sancti tui fidelissimi tunica Mederici. Idem enim es in posterioribus, qui et in prioribus: et licet sis magnus in magnis, glorificari tamen in minimis ad laudem nominis tui sanctissimi non desinis. Et quid mirum, si fidelibus tuis Sanctos aequiparari Apostolos permittis, quando etiam te ipsum, ut benignus et clemens magister, non invidens signa tuis discipulis, misericorditer imitari concedis: sicut vociferabantur daemones de obsessis a te ejecti corporibus, dicentes: Quid nobis, et tibi, Jesu fili Dei vivi, venisti ante tempus torquere nos: ita in istius Servi tui miracula magnas emittebat daemon voces, nolens deserere vas diu possessum. Sed illa, et ista omnia per te, qui quantum in te sis mirabilis, in Sanctis quoque tuis ostendere non dedignaris: agebat talia sanctus Medericus; quia acceperat a te et ea in tuo nomine faciens, a te habere recolebat, ac propterea suis viribus nihil tribuebat. [9] Sub eodem ferme tempore alius praedicti Patris discipulus ita erat diabolica illusione subactus, ut quandocumque operi divino insistere debuisset, statim ut synaxeos oratio consueta finienda esset, antea quam genua flecteret, ab ecclesia exiliret. Qua de causa frequenter admonitus, non tamen correctus est. Tunc Sanctus Dei cernens orationis inimicum, monachum ita vexantem, accepit panem, ac benedictione sanctificans, eulogias fratri tribuit; et mox inimicum ab eo excludit. Bene Dei Famulus ab aliis virtute Trinitatis deificae daemones excludebat, qui nullam in seipso eos potestatem habere sinebat. Genus namque daemonum, ut sanctum loquitur Euangelium, in nullo potest exire, nisi in jejunio, et oratione. His vero beatus vir Medericus qualiter fuerit intentus, praefatus hujus paginulae exequitur textus: ideoque daemonibus recte imperabat, qui sibi praeesse per macerationem corporis, et humilitatem mentis, et Creatori subesse per cultum verae religionis, atque sincerae famulationis didicerat. Praefato itaque tempore, cum jam dictus beatus Confessor votis esset martyr, quia non constat martyrium in sola gladii peremtione, sed etiam in proprii corporis mortificatione, ac vitiorum, concupiscentiarumque crucifixione, non credens sibi integrum praemium esse, si inter tantam multitudinem vitam duxisset; quia, ut jam diximus, et de propinquis et longinquis regionibus properabant ad eum, desertum locum expetiit, atque sub statu diu desiderato sese conclusit ; ita ut quicquid cibo sumendum esset, propriis manibus elaboraret. Nulli fidelium habetur incognitum, Salvatorem omnium ad humani generis venisse exemplum, in hujus peregrinationis exilium. De ipso legitur in Euangelio, quia cum turbae vellent eum rapere, et sibi regem facere, dimissa turba, fugerit in montem solus orare, ut suos doceret mundi gloriam declinare, et altitudinem patriae caelestis appetere. Hoc ergo Christi famulus Medericus exemplo tumultuantes declinavit turbas, solitudinis amicae desiderio, ut quodam modo secretum mereretur habere colloquium cum Domino. In miraculis etiam, quibus Christi virtute nitebat, omnimodis latere cupiebat, juxta Salvatoris exemplum, qui miraculorum suorum signa reticeri jubebat: non quod inde vanam gloriam, utpote sine peccato existens, incurrere timeret; sed ut formam suis daret voluntatem habere in miraculis latendi; sed ob utilitatem aliorum aliquando proderentur inviti. Quia et ipsius miracula quo plus videbantur premi silentio, eo amplius proferebantur in publico. Unde cum summa gratiarum actione nobis recolendum est, quia quod in Capite omnium electorum praecessit, in membris quoque ipsius, cooperante ipso, successit: expedit enim ut capiti membra inhaereant. [11] Fratres autem ejusdem cœnobii, abscessu Patris tristes effecti, per vastam eremum longe lateque eum perquirunt, ac crebra sollicitudine tandem inveniunt. Qui valde rogatus ab eis, ut ad pristinum remearet monasterium, dicentibus, eum potiorem coronam accepturum, si aliis vitae praeberet exemplum, quam sibi prodesset ob solius sui meritum; valde repudiavit, ac precibus eorum consultum praebere noluit. Unde factum est, ut beatum adirent episcopum, et perditi Patris flentes intimarent abscessum. Tunc praesul simul cum illis beatum Medericum inquirens, secum reclusum reperit in eremum, sicque excommunicationis vinculo eum alligans, perduxit ad monasterium: ubi tanta sanctitate postmodum floruit, ut multis infirmitatibus medicinae spiritualis impenderet salutem, caecis reddendo visum, surdis auditum, debilibus gressum: et omnes, quibus corporalem administrabat curam exterius, verbo salutis curabat interius. Sic gloriosus Confessor Domini vitam virtutibus divinis exornans, regimen ipsius loci recto tramite gubernans, qualiter ultimum diem clauserit, brevi stilo scribere curabimus. [12] Sanctus igitur Medericus Eduae civitatis ordinatus sacerdos, compellente, vel potius exhortante Frodulfo mirae sanctitatis viro, quem ipse sanctissimis manibus de sancto Lavacro susceperat, atque ad totius perfectionis culmen evexerat, dum proficisci voluisset causa orationis Parisium, infirmitate coactus accessit cœnobio, quod nominatur Campellis. Ibidem autem diu commorans, in infirmitate positus, ac Deo militans, religiose vixit, in orationibus, in jejuniis, et in frequentatione ecclesiae, diu noctuque Deo vacans. [13] Interea arduam potius vitam cupiens adipisci, cœpit circumire, in quibus Domini misericordiam implorare potuisset. Venit ergo ad castellum Milidunum, omnibus orationibus ibidem institutis peractis, audivit carcerarios reclusos in carcere: unde desiderans ad judicem venire, sub cujus ditione ibidem positi fuerant, eumdem non inveniens, oratione facta ad Dominum, ostiis apertis exilierunt, et salvi facti sunt. Nulli dubium, in auxilium Famulo Dei advenisse angelum, et carceratis praebuisse egressum; qui olim in actibus Apostolorum legitur aperuisse januas carceris, et Apostolicum inde eduxisse chorum. Hoc patefacto multis adstantibus, et Deo gratias referentibus, iterum reversus, venit ad praefatum cœnobium Campellis. [14] Ibidem etiam diu commorans in eadem debilitate, jussit aedificari vehiculum, sollicitus unde trahi posset Parisium, causa orationis circumeundi, sicut superius retuli. Inde profectus, obviam ei, audita fama ejus, venit multitudo hominum, offerens ei diversa munera, quae non respuens accepit, distribuens omnia pauperibus. Inter caetera vero venerunt quidam mutuo cogitantes, et tractantes, ut obtulissent ei animalia, quae ejus vehiculum traherent. Unde unus quidem obtulit vaccam unam domitam simplici animo: alii quasi irridentes, taurum indomitum, volentes probare, cum simul jungerentur, si opinio vera esset, quae de illo dicebatur, si sponte traherent illud illa indomita animalia. Statim vero, ut juncti fuerunt, sine bubulco (sicut de arca Domini legitur tempore captivitatis et reversionis ejus) volentes venerunt Parisium. Nec mirum, si creatura ancillabatur illi, qui toto cordis affectu obtemperabat Creatori. Tunc etenim bene quis praeest inferiori, cum recte didicerit subesse potiori. Legimus enim eremi incolis, beato scilicet Antonio, et Paulo, atque aliis quamplurimis leones, ursosque, ac lupas famulatus obsequium nutu impertiri divino. Heliae quoque corvi panem, et carnes mane deferebant; similiter et vesperi. Ipse nempe in adminiculo famuli sui Mederici mansuescere fecit animalia, qui quondam ex silvarum feris, et volucribus caeli sibi obsecundantibus insolita praestitit solamina. Idem enim semper ipse est, eademque virtus temporibus extat modernis, quae olim extitit in antiquis. Atque ad honorificentiam divinae operationis ultima respondent primis. [15] In medio autem itinere obviam beato Mederico venit quidam vir, Ursus nomine, febre nimia afflictus. Dumque ad illum accessisset, restitutus est sanitati. Hinc etiam venit quaedam mulier, nomine Benedicta, in infirmitate posita, et a daemonio vexata. Eodem supplicante Domini misericordiam, sana facta est. In villa etiam Bonoilo audiens duos fures retrusos in nervo a judice, eodem jubente de vinculo carceris sunt absoluti. Interea venturus Pontem Karantonis, audivit quod quidam fur noctu furatus esset, et defecisset pontem, et ob hoc retrusus in carcere foret: antequam transiret, aperto carcere liberavit eum. Haec pauca de miraculis sancti Viri sufficiant illis, qui plus in Sanctis recolunt interioris vitae sanctitatem, quam exteriorem signorum operationem. Neque enim Sanctorum miracula sunt in exemplum trahenda, sed potius sanctitatis opera necessario imitanda. Sic quippe necesse est ut cogitemus, qualiter Sancti Dei hujus saeculi peregerunt cursum, quatinus consideremus, quomodo ex eorum imitatione sit nobis etiam peragendum, si ad eorum volumus pertingere consortium. Nec prodest Sanctos colere, et sanctitatem spernere; quia non Sancti ante sanctitatem, sed sanctitas ante Sanctos. [16] His itaque supradictis sanctus vir Medericus peractis, venit ad suburbana Parisii urbis, in cellula, quae sub nomine Petri principis Apostolorum fuerat consecrata: in qua jam dicta infirmitate gravatus, Deo militavit duobus annis, et mensibus novem; bene recolens Vir Dei, ejus se posse foveri tutamine, cujus ope ac merito claudus ex utero matris gressum meruit accipere ; Tabita quoque, ipso dexteram porrigente, post lethale funus ad vitales auras redire. Pulchre etiam in ejus ecclesia finem vitae est sortitus, cujus exempla secutus, perpetuo est consortio aggregatus. Cumque isdem beatus Vir longaeva gravatus aetate, seu infirmitate, finem vitae carnalis proximum adesse cerneret, Domino sibi crebrius dicente: Veni care meus, posside praeparatum tibi locum a constitutione mundi, quia jam tempus est, ut laboris tui percipias praemium, epulans cum fratribus tuis, simili labore certantibus, vocatis discipulis indicavit novissimum sui obitus diem. [17] Ecce sanctus Medericus bonum certamen certans, fidelem cursum consummans, fidem rectam servans, repositam sibi coronam justitiae a Judice justo audire, diemque sui obitus praenoscere meruit. Legitime certavit, ideoque aeternae beatitudinis praemia percepit. Bonam militiam militans, probumque posteris exemplum relinquens, quantam mereretur gloriam in caelis, in fine quoque suo ostendit in terris. Omnibus ergo, q.uae ad tam sacratissimum exitum pertinebant, expletis, valedicens eis, inter verba orationis feliciter migravit ad Dominum, die quarto Kalendarum Septembrium, illi junctus in caelis, quem toto corde dilexit in terris, qui cum Patre et Spiritu sancto vivit, et gloriatur Deus in Trinitate perfecta, per infinita saecula saeculorum. Amen. Translation Anno autem Incarnationis Domini nostri Jesu Christi octingentesimo octogesimo quarto studiosus Dei cultor, sacerdos memoratae ecclesiae, nomine Teodelbertus, adiit venerabilem Gozlinum abbatem, atque urbis Parisiacae antistitem, suggessitque ei, qualiter tanto patrono Mederico digna debuisset exhiberi reverentia in sancto corpusculo. Congruum enim idem sacerdos locum praeparaverat, ubi decentissime ponerentur ejus membra sanctissima, a loco translata, ubi juxta maceriam jacebant. Audito igitur hoc, praefatus episcopus gaudio gavisus est, veniensque ipse ad locum, jam dicti sacerdotis gratiando factum conlaudavit, seque benignum remuneratorem pro talibus repromittens, hoc opus benevole expleturum per se dixit. Adveniente igitur die depositionis sancti Mederici, supra jam taxato, in qua praefatus sacerdos id facere disposuerat, saepedictus episcopus variis regni utilitatibus occupatus, adesse minime potuit. Praecepit tamen, condigno illuc misso exenio, archidiaconibus suis, et omni collegio servorum Dei, tam monachorum, quam canonicorum Parisius, atque in circuitu commorantium, ut hoc negotium digno perficerent honore: quod illi studiose curarunt implere. Convenientes namque tam clerici, quamque omnis Parisiacae urbis populus ad praefatam diem, cum omni religionis obsequio accesserunt ad sancta membra, sicut aurum et gemmas rutilantia, levaveruntque ea cum timore magno et tremore, atque cum decantatione hymni, Te Deum laudamus, et reliquorum hymnorum, psalmorumque decantationibus, omni populo magna cordis exultatione gaudente: et deposuerunt ea in loco olim sibi, ut supra retulimus, praeparato, ubi nunc pro nobis, ut credimus, Dominum exorans, honore quiescit debito. Nec dubitandum est, quia quanto nobis vicinior est corpore, tanto erit proximior oratione: et quo amplius ei fuerimus devotiores piae venerationis studio, eo amplius existet nobis, utpote vicinus, uberior in beneficiis, assidue pro nobis orando. [19] Hoc tamen magnopere nobis est necessarium, ut, si Sanctos Dei veneramur, eorum limina frequentando, ac solemnitates annuo cursu recolendo, atque suffragia eorum deposcendo, actus quoque illorum imitemur, sobrie, et juste, et pie vivendo. Legimus enim Dominum dixisse prophetae suo de populo pertinaci, et converti ad se nolenti: Noli orare pro populo hoc, et ne adsumas pro eis laudem, et orationem, et non obsistas mihi, quia non exaudiam te. Et rursum: Si Moyses, inquit, et Samuel steterint coram me, non est anima mea ad populum istum. Hoc exemplo collegimus, quia neque sancti Mederici, neque aliorum Sanctorum pro nobis oratio quicquam apud Dominum valebit, si nos procaciter in peccatis perdurare contigerit. Aliud est namque peccare per fragilitatem humanam, aliud permanere in peccatis per obdurationem diabolicam. Peccare enim humanum est, persistere in peccatis diabolicum; quia ab initio diabolus peccat. Clamat nobis Apostolus Paulus, dicens; Imitatores mei estote, sicut et ego Christi. Imitemur ergo Sanctos, sicut illi imitati sunt Christum. [20] Ecce audivimus beatum Medericum reliquisse mundum, et Christum fuisse secutum, et humilitati, castitati, sobrietati, et reliquis bonorum fructibus operum fore deditum: cumque mundus in seipso floreret, in corde ejus jam aruerat. Nos igitur si exemplo ejus mundum non sumus idonei relinquere, sic teneamus ea, quae sunt mundi, ut non teneamur a mundo: ut enim ait Apostolus Jacobus, Quicumque voluerit esse amicus hujus saeculi, inimicus Dei constituetur. Sit ergo nobis res terrena in usu, aeterna in desiderio. Utamur cibo et potu in necessitate, non in comessationis et ebrietatis superfluitate; sicut ipse Dominus praecepit: Videte me graventur corda vestra in crapula et ebrietate: et Apostolus; Nolite, inquit, inebriari vino, in quo est luxuria. Salomon quoque ait, quia vinum ingreditur blande, sed in novissimo mordebit ut coluber. Et vere coluber, qui veneno nimiae potationis facit homines sine gressu, auditu, visu, tactu, et absque omni prorsus naturali sensu. Cumque in foveam luxuriae, vel homicidii corruerint, excusationem praetendunt, dicentes; Suadente vino fecisse, cum nullum crimen sit vini, sed culpa bibentis. Similiterque aufert ebrietas regnum Dei, sicut et fornicatio. [21] Et quod adhuc pejus est, inebriantur homines in nominibus Sanctorum ; et cum debuissent illis debitam reverentiam exhibere, injuriam potius videntur inrogare; quia hoc faciunt bibuli in eorum nomine, quod illi numquam voluerunt facere; sed magis talia suis dictis et exemplis probantur damnare: sicut dicit quidam ex ipsis: Vae, qui consurgitis mane ad ebrietatem sectandam, et potandum usque ad vesperam, ut vino aestuetis. Quocirca quamdiu degentes in corpore peregrinamur a Christo, sequamur exempla Sanctorum bene vivendo, ut eis valeamus conjungi in caelesti regno, quorum merita veneramur in praesenti saeculo. Quia si compatimur, et conregnabimus. Si socii fuerimus passionis, erimus et consolationis. Si fuerimus participes in mandatorum obsequutione, erimus consortes in praemiorum perceptione, adjuvante Domino nostro Jesu Christo, cui est cum aeterno Patre, et Spiritu sancto honor et gloria in saecula saeculorum. Amen.