MIRACVLORVM SANCTI MAIOLI ABBATIS Clvniacensis IIII. LIBRI DVO. CAPITVLA LIBRI PRIMI. / i. - De quadam Dæmoniaca sanata. / ii. - Quod quidam cœcus lumen recepit. / iii. - Qualiter quidam manum incolumem reportauit. / iiii. - Quomodo quædam mulier visum recepit. / v. - Quod ab eadem infirmitate sit alia bis sanata. / vi. - De quadam cœca diuinitus sanata. / vii. - Quod extincta candela, diuinitus sit inluminata. / viii. - De quodam contracto sanato. / ix. - Quod ab eodem morbo alter sit sanatus. / x. - De duabus Dæmoniacis sanatis. / xi. - De eo cui vna manus aruerat. / xii. - Qualiter quidam puer visum recepit. / xiii. - Quod quidam veteranus contractus, sit sanatus. / xiiii. - De quodam Paralytico sanato. / xv. - Quod ab eodem morbo alter sit sanatus. / xvi. - De quadam muta sanata. / xvii. - Qualiter quædam muta sit sanata. / xviii. - De quadam contracta. / xix. - Qualiter quidam contractus sit sanatus. / xx. - De quodam muto sanato. / xxi. - De quadam cœca & Dæmoniaca. / xxii. - Qualiter quædam paupercula recepit membrorum officium. / xxiii. - Qualiter quidam sit sanatus a graui incendio corporis. / xxiiii. - Qualiter alter sit sanatus. / xxv. - De quadam, quæ maledixit radios Solis. / xxvi. - De mirabili conseruatione ceræ. / xxvii. - Quod quidam cœcus visum recepit. / xxviii. - De quadam febricitante. / xxix. - Quod ab infirmitate cancri sit quidam sanatus. / xxx. - De diuina ammonitione cuiusdam. / xxxi. - De quodam cœco. / IN PRIMVM LIBRVM MIRACVLORVM sancti Maioli Abbatis Cluniacensis quarti PROLOGVS. Authore quodam, vt videtur, Monacho Siluiniacensi.

Gloriosa virtutum opera, quæ omnipotentis Dei prouidentia per beatum suique dilectorem Maiolum dignata est operare, dum fragile sui ipsius corporis indumentum viuificaretur vitalis spiritus additamento, compendiosa prout scire potuimus, descripsimus ratione, ne diffusa verborum series legentibus fastidium generaret. Vnde excerptio virtutum adbreuiata ex innumerabilibus insignibus gestorum, o vtinam placeat legentibus cunctis ; non perpensantibus interim, nec respicientibus vile meritum, & pauperculum scire exaratoris. Quis etenim tantæ fuerit perspicacitatis animi, vt omnia laudabilia gesta, quæ pro sui fidelibus Christi Domini nostri dignatio peragit, scriptis vel verbis in toto comprehendere possit ? Ipsi denique per Dei misericordiam patratores virtutum quædam per eos diuinitus gesta magistraliter occultare procurant. Et quamuis ammoneantur, vt videant opera nostra bona, & glorificent patrem nostrum, qui in cœlis est. Tamen hoc præceptionis ammonitum expoliri debemus quodam salubri artificio, ne humanæ laudis fauor illud obnubilet in aliquo. Nam magni meriti apud Deum esse cognoscitur, qui in terra adhuc peregrinans pro bono fidei suæ elaborato opere, aliquibus præmonstratis miraculis honestatur. Sed & inter diuersorum meritorum speciale prærogatiuum alicui nil esse poterit sanctius & vtilius, quam vt per inhabitantem fidei, spei, & charitatis spiritum, præparet in cordis sui hospitio Domini templum : vt de eo sanctæ & indiuiduæ Trinitati, per Spiritum Paracletum dicere complaceat, Veniemus, & mansionem apud eum faciemus. Venit etenim ille septiformis spiritus, septemplicibusque virtutibus illud purificatum beati Patris Maioli repleuit domicilium, dum eum exornauit spiritu sapientiæ & intellectus, adimpleuit eum spiritu consilii & fortitudinis, adornauit spiritu scientiæ & pietatis, & ignescere fecit in spiritu timoris Domini. His etenim virtutum carismatibus, illas innumerabiles legiones Monastici nominis, ipse signifer præuius coaptauit ad vnanimitatem eximiæ probabilitatis. Et sic vnus cum Deo spiritus factus, sicut dicitur, Qui adhæret Deo, vnus spiritus est, in quadrifidis terrarum spatiis plurimos quosque fideles in Christi Domini nostri seruitio reddidit vnanimes. Quam enim inuiolabiliter magistrali censura & dulcedine paterna decus cœnobitalis normæ custodire fecerit, quam non suo, sed alieno imperio viuentium amator fuerit : testatur illud Cluniacensis nobile collegium. Hoc Alamannia & Longobardia, Burgundia & Prouincia, Francia intonat cum Pictauensi patria. Plurima namque antiqui decoris Monasteria, suo exhortatu deifico, meliorationis recaptauerunt salutis & honoris commoda. Multa ab eo incrementi & profectus habuere principia. Et ex omnibus, vt in Propheta legitur, in cubilibus in quibus prius dracones habitabant, orietur viror calami & iunci, resecata venenati vitii venena, exortum deinceps granum honoris ad incrementum succreuit æternæ benedictionis. Attamen inter multarum virtutum insignia, in illo laudum fundamento, quod apud Deum speciale & copiosum est, se semper exercuit, vt multos scilicet hæredes Dei, cohæredes autem Christi institueret, vel pro demonstrata in anterioribus via, vel pro insinuatæ recompensationis dono. In tali cooperationis studio se coaptauit assiduo, & horum studiorum in vita sua consecutor & cooperator fuit præpotens. Et nunc deposito carnis onere, in cœlis lucidum & sanctissimum sydus renitens, ampliatarum virtutum eructat cumulos. Hos ex parte aliqua pro paterno imperio domni ac reuerentissimi Odilonis Abbatis, obedimus mandare scriptis. Quoniam & eiusdem patris nostri Maioli ad Deum specialis aduocati armatus confidentia, fide, spe, præstolor : vt quantum distat Ortus ab Occidente, tantum longe faciat a me commissarum negligentiarum iniquitates proprias. Nam plenus bonitatis & misericordiæ isdem beatus Maiolus iocundum sæculi memoriale, post multa in vita sua patrata miracula, post, secundo depositionis suæ die, prærogatiua, miraculorum resumpsit gesta, quæ indeficientissime ad laudem Dei, & ad memoriam eiusdem patris perseuerant, quoniam dum aduiueret, vt id promereretur, fide & rebus obtinuit.
De quadam dæmoniaca sanata.
Ad tumulationem igitur pretiosi corporis domni ac Dei dilectoris Maioli, quædam perditæ mentis mulier, dum diu multumque vexaretur grauissimo incommodo, tandem similis mortuæ ad terram corruit, & post paruissimum sana & incolomis recepto mentis sensu surrexit : nobisque se sanatam esse innotuit, dum rationis non ignaram se, verbis & factis demonstrauit. Pro cuius sanitatis commercio læti & alacres fratres Siluiniacensis Cœnobii, & quia tam honesto initio seriem suarum virtutum beatus Pater Maiolus decorabat, Deum cum circumadstanti populo benedicunt, eique laudationis vota persoluunt.
Quod quidam cœcus lumen recepit.
Qvidam vero associatus magni Conuentus populi, oculorum visusque adgrauatus dispendio, ipso eodemque die, quia fidem habuit, dum sancti Patris Maioli gratiam inuocat, & meritum ipsius corde & voce petit, cum lumine mentis, lumen promeruit recipere capitis, Deum benedicendo. Cuius virtutis agnoscentes præconium, cum inluminato homine reddunt eiusdem loci fratres inluminatori cordium laudes, pulsatis campanis & conlaudato Deo.
Qualiter quidam manum incolomem reportauit.
Altera dehinc die, dum Monasterii Siluiniacensis familia, cum cæteris operariis exhortatu fratris Malguini, qui super id opus sedulus inuigilator aderat, super beati viri Maioli tumulum aliquid lapidei operis perageret, vnicuique satis quid facere parum videbatur, quamuis vnusquisque quantum posset laboraret. Vnde inter cæteros cæmentariorum artifices, extitit quidam nomine Constantius, qui dum sollicitius operi insisteret, magnumque quadrum super cœptum opus vellet voluere, repente super manum eius voluitur, & inde grauiter affligitur. Sed ad demonstrandum beati viri meritum, & ad confirmandam famuli fidem, dum sancti Patris Maioli nomen inuocat, leni tractu oneratam manum ad se reuocat sanam & incolomen, & sic tantummodo solum digitale quanti perdidit, & in reliquo corpore sanus remansit.
Quomodo quædam mulier visum recepit.
Qvædam igitur mulier Stephana nomine, de S. Iuliano, prolongatæ cœcitatis tenebras miserabiliter patiebatur. Et per multa Sanctorum pignora auxilium deprecatura progrediens, super cæcitatis suæ moras remanebat gemens, tandem lassabunda, diffisaque de suæ sospitatis incolomitate domo remanet, & detrimentum sui visus tantummodo condolet. Sed tandem beati Patris Maioli famam virtutum per multos veridicos audiens resumpsit vires, & recaptat orationis dies. Ad beati viri tumulum se pertrahi fecit, a ductore præuio. Dum quoque orationis verba inibi multiplicat, & fide Deum inuocat ; adest beati Maioli generale auxilium, quo depellitur ab oculis orbatæ mulieris cæcitas, quia filius lucis, & non filius tenebrarum fuit. Resumpto denique claritatis die, reuertitur ad propria sine ductore. Et læti & alacres pro miraculorum frequenti replicatione, eiusdem loci remanent fratres, & pro viso miraculo, sicut & pro quamplurimis, decantant Hymnum, Te Deum laudamus, in excelsis.
Quod ab eadem infirmitate sit alia bis sanata.
Altera mulier eiusdem infirmitatis elaborans incommodo nomine Heldeardis de Mauziaco, ducere se fecit ad B. Patris Maioli tumulum, & ne sola priuaretur antidoto sanitatis multis conlato, sumpsit lumen oculorum subito, vnde satis rustica, & intellectu scientiarum nescia, dum sine gratiarum actione redire ad propria voluit, lumen receptum perdit illico, & replicatus est ei dolor cum lucis dispendio. Sed tamen omnipotens Deus, qui humilia respicit, & alta a longe cognoscit, huic noluit tollere spem sanitatis recuperandæ. Nam & in animo illius posuit, vt ad expetendum iterum beati Patris Maioli remedium reuerteretur, si quoquomodo posset gaudere vt sui ipsius misereretur amplius. Vnde rediens & cum fide Deum inuocans, post prolongatas nimiæ importunitatis querelas, sicut dicitur, quia regnum cœlorum vim patitur, & violenti rapiunt illud : rapuit & extorsit precibus lumen oculorum, quod perdiderat neglectu reddendarum actionum. Hoc replicatum miraculum cognoscens congregatio Monachorum inibi manens, æternum patrem vocibus conlaudat, & pro viso miraculo, campanas aliquandiu sonare commendat.
De quadam cœca diuinitus sanata.
Hildeburgis & altera mulier ab Aruernensi patria, eiusdem infirmitatis non dispariliter orbitate damnata, dum beati Patris Maioli interuentum replicat, adportatam cæcitatem ab oculis abdicat. Hæc ante sancti viri sepulchrum solo tenus prostrata, dum pugnis pectus lacerum verberat, disrumpitur oculorum cæcitas, & redit eius corpori alacritas, & tenebroso quondam capiti claritas. Sic lætificata præoptatæ benedictionis munere, ad suæ stationis locum reuertitur, sine terreno ductore, & viam, & veritatem, & vitam quæ Christus est, conlaudat, propter in se factam virtutem, quam vbique adnuntiat.
Quod extincta candela diuinitus sit inluminata.
Qvam libenter seruientium sibi, beatus idem Pater Maiolus obedientiam suscipiat, multis virtutibus demonstrat. Vnde enarretur vnum miraculum, satis abundeque in vita sua frequentatum : vt seruientes sibi ad fidem veritatis excitet, & ad meliora de die in diem tendere submoneat. Paucis enim elapsis diebus, postquam beatus Pater Maiolus ad cœli curiam transiit lætus : quidam frater Odo ad beati viri tumulum, inter alios seruitutis obsequium adhibebat. Dum autem vno dierum candela, quæ ante sancti viri tumulum ardebat, fuisset extincta, expauit negligentiam : & pro inertia sui, veritus est aliorum fratrum & circumadstantis populi verecundiam. Sic extinctam arripiens candelam, & ad eam accendendam aliubi portans, in medio itineris resumpsit candela lumen claritatis. Sicque ammirans prædictus frater lumen cœlitus datum, reuertitur lætus ad beati Maioli nobile Mausolæum. Et laudibus Deum intonat pro viso miraculo, aliosque fratres pariter non modico lætificauit gaudio.
De quodam contracto sanato.
Herbertus quidam vocabulo extitit, qui sancti ac Dei dilectoris Maioli gratiam & meritum misericorditer inuenit. Hic per multa dierum spatia, manuum ac pedum perdens supplementa, viuebat cum dolore, edebat panem suum cum fletu sine intermissione. Cuius miseriæ importunitas adcrescebat illi quotidie, quia nec aderat, quæ eum lætificaret sanitas, nec communis eum a mundo subtrahebat mortalitas. Sic diebus ac noctibus, continuans plorationis singultus, tandem resumpsit spem consolationis, & ad requirendum Patris Maioli adiutorium, se in carrucam imponere fecit, & ad sancti Patris limina se adducere fecit. Vbi aliquandiu commoratus, dum multos & innumerabiles videret & audiret redire sanos, quamuis pro sancti virtutibus gauderet, crescebat ei tamen dolor, quia solus supererat, cui non præstabatur salutis & sanitatis honor. Sed tandem excoctus in camino paupertatis, vicit fide infirmitatem grandem corporis. Nam per beatum Maiolum data est illi cœlitus perfecta corporis sanitas, ante eiusdem Ecclesiæ forenses ianuas. Vnde de carruca vbi positus fuerat, dissiliens : in Ecclesiam intrat, Deum ac Dominum benedicens, & gratiarum vota obtulit medico suo, suæque salutis beato Patri Maiolo, & fratres eiusdem loci reddunt Deo vota solemnia laudationis frequentata, pro his & similibus quotidianis miraculis.
Quod ab eodem morbo alter sit tanatus.
Postquam igitur primo beati Maioli corpus cum maximo honoris & reuerentiæ cultu est sepultum, & ad sanctissimum eius caput, altare quoddam est constructum, fratres Deo inibi seruientes commune ac salubre tale inuenerunt consilium. Ad Episcopum namque, in cuius diœcesi isdem erat locus, transmittunt, vt altare illud consecraret. Vnde veniens domnus Beggo, Aruernensis sedis Episcopus, altare illud cum magna consecrauit reuerentia. Quod audientes circumquaque diuisi populi, conuenerunt innumerabiles inibi. Inter quos quidam homo nomine Constantius, contractus, nullique vsui aptus, dum in Ecclesia positus premeretur a circumstanti populo, & volueretur in terram velut ligatus a vinculo, subitam inuenit salutis & sanitatis viam. Sanus & incolomis surrexit pro meritis sancti Maioli, & sic Deum conlaudans ad propria rediit.
De duabus Dæmoniacis sanatis.
In ipso enim eodemque die, duæ quædam fœminæ quæ oculto Dei iudicio sensum mentis perdiderant, rationis & sanitatis recipiunt remedium, & sic adnuntiantes omnibus sancti Maioli meritum, amicis & parentibus suis, magnum contulerunt pariter gaudium.
De eo cui vna manus aruerat.
Altero die puer quidam de Cauannis villa aduenit, qui virtutem vnius manus totam perdiderat. Nam ea velut lignum aridum ad corpus illius dependebat, & nec caloris nec frigoris vllum sentiebat temperamentum ; nec erat valida ad faciendum alicuius vtilitatis artificium. Cum crescente ætate corporis, crescebat quotidie in illa parte augmentum infirmitatis, & quamuis non haberet isdem puer ætatem, ad perfecti sensus retinendam gratiam, inuenit sibi tamen salubris consilii semitam. Hic ad commune salutis remedium, Patrem scilicet Maiolum appropiat, eumque super necessitatis suæ summam, adiutorem inuocat. Cuius pueri preces suscipiens Dominus meritis sancti Maioli ad pristinam sanitatem manum illius reduxit, & sic perfecte melioritatem reportauit.
Qualiter quidam puer visum recepit.
Alio etenim die aduenit alter, puerilis ætatis non transcendens terminum, nomine Heldinus, qui cæcitatis erat adgrauatus turbine. Qui licet exterioris perdidisset officium luminis, interioris tamen non perdidit bonam voluntatem mentis. Hic parentum suorum adiutorio ad sanctum Maiolum adductus est, & in Ecclesia positus attendebat inluminationis suæ horam. Illius autem miseriæ condolentes amici & parentes, vota precum solemniter replicant pro eo, & misericordiam omnipotentis Dei inuocant assiduo. Dum namque diebus & noctibus sancti viri expetunt suffragium, cordis sui in fine adimpletum congaudent desiderium. Nam vnum dierum dum isdem puerulus in Ecclesia resideret, subito se videre candelas ardentes proclamat, & quæ in Ecclesia agebantur, se videre manifestat. Super quod negotium sanitatis, certi facti parentes pueri, magnæ laudationis iubilos secundum suum scire decantant. Sic læti & alacres reuertentes ad propria, suo exhortatu multos venire faciunt ad sancti Maioli limina.
Quod quidam veteranus contractus sit sanatus.
Brioderensis dicitur vicus in pago Biturico, de quo quidam contractus & omni membrorum officio perditus, a parentibus suis apportatus fuerat ad sancti Maioli Ecclesiam, si quoquomodo illius intercessionis promereretur inuenire gratiam. Hic in decrepitæ ætatis senio, tali laborans incommodo, pro adipiscendæ salutis & sanitatis vtilitate instabat attentius in ipso ætatis iam fine. Qui clausus pugnis, recuruatus ad ventrem genibus : in solo capite formata videbatur hominis effigies, cætero autem corpore, deformis videbatur materies. Hunc parentes & amici desperabant posse amplius aliquid sanitatis consequi. Sed vt in antiquis est sapientia, vicit tandem veternosum debilitatis & contractionis nodum, importunitas eius orationum. Nam celebrantibus fratribus in Ecclesia Missarum solemnia, venit super miserum beati Maioli interuentu visitatio Angelica. Quæ ad pristinam sanitatem manus debiles reducit : & genua quondam titubantia, viam carpere fiducialiter permisit. Et reformatur tota perdita corporis virtus, quoniam non dubitauit hanc se posse assequi veteranus beati Maioli intercessionibus. Hoc adiutorium consequutus in fine dierum, reuertens benedicit Deum, & sanctum eius conlaudat Maiolum.
De quodam Paralytico sanato.
Dira paralysis quidam adgrauatus erat nodositate, qui se fatebatur esse de Eglismonte. Cuius iuuenile corpus fœdauerat grauis contractio manuum ac pedum. Itaut manus illius chiragra, pedes autem eius vexarentur infesta podagra. Hic in vehiculo quo recumbere solitus erat, circumligatus fasciolis, adducitur a parentibus suis ad sancti Maioli perquirendum adiutorium. Deportatus autem hic in Ecclesiam, super negotium suæ salutis, inuigilat precibus, & super hoc inuigilare suos parentes ammonet instantius. Inuitat precaturos adesse, quorum ductu inibi videbatur adductus fuisse. Tandem vno dierum aduenit languenti hora miserendi eius, pro dilectoris Dei Maioli precibus. Nam eius interuentu recepit rectitudinem manuum & conuenientis motionis digitorum. Pedibus eius, ambulandi non defuit fortitudo. Quæ beneficia adduxit sancti Maioli meritorum magnitudo. Post resumptam corporis sanitatem diu multumque expectatam, ad propria rediit, & gratiarum actiones Deo, sanctoque Maiolo reddidit.
Quod ab eodem morbo alter sit sanatus.
Eiusdem infirmitatis afficiebatur damno quidam de Neuernensi pago. Hic similior deformi materiæ, præ nimia condemnatione corporis, magis videbatur ad deuoluendum habilis, quam seruaretur ad honorem standi vel ambulandi. Qui simul opere manuum perditus, ob hoc magis videbatur esse deformis, quod mentum eius conglutinabatur genibus ambobus. Hic audiens multos populos aduenire ad sancti Maioli auxilium, hoc opus se debere experiri deliberat ; confidens quia eiusdem sancti apud Deum tanta esset gratia meritorum, vt per eam sanari posset a distortuosa contractione membrorum suorum, & posse se assequi eius interuentionibus sanitatem, si adductus fuisset ad eius sanctissimam ædem. Hanc voluntatem parentibus & amicis suis indicans, quibus sanior mens fuit, illius voluntatem laudant : minus creduli hoc inaniter se facere pensant. Sed Deus qui alta a longe cognoscit, salubriori consilio hunc confortauit. In quodam comportatorio loculo transpositus, ad Siluiniacense Monasterium adducitur, vbi paucis diebus salutis & sanitatis adtendens remedium, non remansit frustratus spe, quia illius itineris voluit subire laborem deuote. Nam post matutinale obsequium ante S. Maioli tumulum hic residens, cœlitus subitaneam recepit corporis alacritatem. Manuum ac pedum eius consolidantur nerui : mentum a genibus ipsius disrumpitur, gratia Christi. Et qui antea vt pronum animal terram respiciebat solummodo, erectus in statu naturali proclamat sancti Maioli virtutes in publico.
De quadam muta sanata.
Eiusdem diei vespertinali iam hora, post multa patrata miracula, quædam mulier adducitur muta. Quæ post receptum loquendi officium, se dixit esse de pago Antissiodorensi, Helenamque se vocari innotuit. Hæc præ nimia infirmitate totius corporis, perdidit modulos promptæ loquutionis, quos reformauit beati Maioli interuentus, quoniam & hanc adiuuare volebat placatus. Nam dum resideret ad ianuas præfatæ Ecclesiæ, subito obdormiuit. Post euigilationem vero, leui motu linguam deducere intra fauces cœpit. Posthinc horrificum quoddam screans & sanguinolentum sputum, suauius agere cœpit. Balbutiendi initium inchoat, & postmodum formatos sermonum discursus enarrat. Sic Deum conlaudans sanctumque Maiolum prædicans, repedauit ad propria, hilaris & iocunda.
Qualiter quædam muta sit sanata.
Vnius manus virtutem perdiderat quædam mulier, cui & ad multiplicandum doloris numerum, accreuit locutionis dispendium. His tantis & tam grauibus afflicta doloribus, similis videbatur mortuæ, qui operationis & loquutionis miserabiliter priuabatur munere. Vicit tandem mulieris infirmitatem expetita beati Maioli misericordia, quæ multis profuit, nobisque in perpetuum profit. Hæc in Ecclesiam, vbi eius sancta condita sunt membra intrat, gemens & plorans, & quamuis non posset necessaria sui corporis verborum officio dicere, ea tamen reuoluebat fide, & in seipsam comprobauit, quia ad cor contritum & humiliatum Dominus Deus respicit. Nam vno dierum recepit prius sanitatem condemnatæ manus, remansit tamen interim perditæ locutionis ploratus. Super quo adiutorium sancti Maioli corde, non voce inuocat, vt clare post innotuit, quoniam sanitatem linguæ tali modo recipere meruit. Residens namque hæc in Ecclesia, ante sancti Maioli tumulum, recepit oris & linguæ prius perditum officium.
De quadam contracta.
Qvidam pauperum pauperrimus filiam vnicam habebat, quam horrifica contractio totius corporis, monstro simillimam reddiderat. Hæc manibus & genibus, cubitis & pedibus condemnata grauiter, eo loci tantum vbi ponebatur, remanebat : suique cruciatus dolorem lamentando & plorando replicabat. Huic quippe reseruata erat vita ad amaritudinem animæ, quia nec ad sanitatem reuertebatur, nec ad optatam mortem perueniebat. Remanserat interim illi sola vocis & linguæ potestas. Cuius horrendæ vociferationis singularitas, heu ! nimium tædebat circumstantes audire, & commouebat dicere ad eam venientes, Domine Deus miserere. Vocem huius orationis audiuit Dominus, & eam meritis & interuentu sancti Maioli, pristinæ sanitati restituit, propitius. Nam transposita hæc in quadam parte præfatæ Ecclesiæ, diuinitus recepit corporis integerrimam sanitatem. Quod pater eius aspiciens, lætus cum ea ad propria est reuersus, quam quondam apportauerat lassabundus.
Qualiter quidam contractus sit sanatus.
Vno dierum, vespertinali iam hora peracta, quidam homo nomine Bernardus ante fores Ecclesiæ prædictæ remansit grauiter contractus. Vbi per totam noctem inuigilans, attendebat consolationis locum orans. Dum autem eiusdem loci custodes Matutinalem sonassent horam, apertis ostiis cum reliquo populo hic introiuit, adhuc reptando, eoque plus accendebatur ad orationis & deprecationis replicationem, quia plurimos videbat & audiebat attentos, ad reddendas gratias, propter receptæ sanitatis diuitias. Tali animatus fiducia, & de Dei non desperans misericordia, & vt dicitur, ad aliquem sanctorum conuertere, in adiutorium suum sanctum inuocat Maiolum. Idcirco recepit pro fide sua, & pro intercessoris sui gratia integerrimam sanitatem : & amicis & parentibus suis apportauit magnam iocunditatem.
De quodam muto sanato.
Qvidam in iam perfecta ætate corporis, mutus manebat ab vtero suæ matris : qui nec linguam ad loquendum mouere poterat, nec bene buccam ad tale officium aperiebat. Tali laborans incommodo, exquirebat medicorum medicamina, quæ sibi nihil proficiebant, sed ad incrementum laboris semper illi veniebant. Viuebat mutus cum dolore, necessitatis suæ diuersitates perquirens manuum demonstratione. Hic audiens & videns multos infirmos ad sanitatem redire, beati Maioli interuentione, arripuit baculum, & ad sancti festinat venire sepulchrum. Vbi dum vno dierum diuinum auxilium sibi adesse deprecatur corde, vocem locutionis meruit recipere, & in tali est redditus loquendi virtute, ac si nunquam pro tali laborasset infirmitate.
De quadam cœca & Dæmoniaca.
Omnipotens Dei misericordia ad glorificandum fidelem suum Maiolum, redire fecit ad suæ mentis statum quamdam mulierem. Hæc cum amissione mentis & rationis, patiebatur pœnas superimpositæ cæcitatis. Et quamuis teneret oculos apertos, nullos tamen videndi recipiebat radios. Quæ ad sancti Maioli tumulum reducta, in proximo & rationis & videndi recepit officia.
Qualiter quædam paupercula recepit membrorum officium.
Inter reliquum populum aderat & quædam miserrimarum mulierum miserrima : quæ nec poterat coaptare digitos ad laneficium, nec perfecte retinebat aliorum membrorum officium. In tam graui nodositate contractionis vincta, a parentibus ad sancti Maioli sepulchrum est adducta, vbi dum deplorat doloris sui multitudinem, diuinitus recepit integerrimam corporis sanitatem, & sine vlla titubatione corporis, ad propria rediit, quia pium adiutorem dolentium sanctum Maiolum deuota requisiuit.
Qualiter quidam sit sanatus a graui incendio corporis.
Qvædam incendiosa pestis per multa terrarum loca excreuerat, quæ multorum corpora exanimata reddiderat. Huius tremendæ afflictionis horrore, quidam homo afficiebatur a pedum parte. Qui dies & noctes deducens cum gemitibus & lachrymis, veteranam barbam, & cigneum caput detrahebat manibus. Nec edebat cum requie panem, nec poterat donare corpori vllam pausationem. Hoc tale quasi infernale cruciatum, non solum ab illo vno, sed etiam a pluribus extinxit sancti Maioli meritum. Hic ad expetendam eiusdem sancti misericordiam vouit, & non remansit frustratus prece, quia in sancto Maiolo magnus inueniebatur fons misericordiæ. Extinctum est ab eo ipsius meritis insernale detrimentum corporis, nec amplius depastus est ignis vestigia pauperis. Stillicidium misericordiæ ad hoc propellendum incendium, hic adinuenit, & dum in se factam misericordiam aliis indicat, ad eundem sanctum Dei venire multos confortat.
Qualiter alter sit sanatus.
Aduenit alter eiusdem calamitatis afflictus miseria, qui iam pene simili adustione, cœlestis vindictæ manus perdiderat. Nam plurimorum vnguium, digitorum scilicet, numero iam carebat, & decurtatos digitos aliis intuentibus demonstrabat. Sed dum hic in sancti Maioli Ecclesiam introiuit, & orationis vota quam frequenter replicauit, finem ardentis infirmitatis, initium lætus suscipere meruit sanitatis.
De quadam quæ maledixit radios Solis.
Qvædam rusticarum mulierum inscia, acris ardoribus solis quodam die perusta, inscienter maledixisse radios eiusdem solis se in posterum pœnituit. Nam post finitum eiusdem stultitiæ maledictum, & ipsa lumen perdidit oculorum. In cuius cæcitatis caligine permanens per longum tempus miserrime, licebat ei satis deplorare tam grandem negligentiam. Sed confidens posse se reinluminari per beati Maioli meritum, ad eiusdem sancti se fecit adduci sepulchrum. Vbi deplorans cæcitatis suæ tenebras, eradebat paulatim commissæ negligentiæ causas. Tandem Dominus de cœlo prospiciens, abstulit peccatum illius, & pro meritis sancti Maioli, reddidit illi pristinum lumen oculorum.
De mirabili conseruatione ceræ.
Altera extitit cui Deus demonstrauit quantum fides illorum valeat, qui eum in veritate diligunt. Hæc in domo sua quandam particulam ceræ posuerat, de qua in honore Dei, & amore sancti Maioli facere candelas disposuerat. Sed vna nocte eandem domum mulieris vorax flamma consumpsit. Facto autem mane consumptis omnibus rebus quæ introrsus erant, in quodam vase quod dependebat ad medium stipitem domus, ceram illam integram inuenit, super quam rem ammirata, intellexit hoc accidisse pro beati Maioli merito, cui prius promiserat illud donum ex bono animo. Sic eam assumens, & candelas exinde faciens, ad sepulchrum sancti venit, & promissionis suæ dona reddidit.
Quod quidam cœcus visum recepit.
De Monasterio Cuciaco quidam adductus est, priuatus lumine oculorum claro. Qui per multa dierum spatia tali laborans cæcitate anxia, victum quærebat mendicans cum suo ductore. Vnde adductum eum ad Ecclesiam sancti Maioli reliquit ductor suus : & exinde adcreuit ei doloris locus. Sed in eadem Ecclesia remanens, precibus & fide extorsit, & recepit lumen oculorum, aduocato sancti Maioli adiutorio, & resumpsit sine ductore viam gaudens, qui prius venerat cæcus & gemens.
De quadam febricitante.
Qvædam mulier Neuernensis patriæ, graui febrium cruciabatur languore, pro quo similis iam videbatur mortuæ, quia illum sustinebat cum magno dolore. Super illius infirmitatis curationem, multorum medicorum iam requisierat medicamen. Sed illud nullomodo adiuuabat eam, nec tollebat ab illa tantam miseriam. Vnde diuina dispositione contigit, vt hæc candelam quandam ad mensuram suam faceret, eamque si posset apportaret, vel si non posset, per aliquem hominem transmitteret. In hac bona voluntate permanens, & factam candelam in domo sua ponens, in anteriori nocte quando eam in crastino debebat apportare ad sancti Maioli Ecclesiam, obdormiuit. Horam autem veniendi quam deliberauerat, præuenit adiutorium sancti Maioli. Nam surgens illa diluculo, sensit se sanatam medicamine diuino, & factam candelam alacrior accipiens, ad prædictum locum venit, & gratias Deo & sancto reddidit Maiolo.
Quod ab infirmitate cancri sit quidam sanatus.
Graui infirmitate cancri quidam homo nomine Christianus affligebatur, qui brachia & cubitos habebat iam pene consumptos. Hic ad sancti Maioli venit sepulchrum, & super infirmitatis suæ querimoniam, eiusdem sancti requirebat misericordiam. Et custodes eiusdem loci multa prece submonuit, vt ei aliquid vini darent, vnde corpus sancti Maioli ablutum esse scirent. Quod accipiens, & ex eo membra infirma perfundens, pristina sanitas venit, & cancri acerba depactio recessit. Sic medicatus diuino medicamine, suffragante sancti Maioli pia interuentione, lætus rediit, & lætos suos amatores fecit.
De diuina ammonitione cuiusdam.
Sicut omnia credere, mentis est præcipitatæ, ita nihil credere, nimium est mentis pertinacissimæ. Cuidam namque mulieri habenti vnicum filium, quædam honestatis persona dormienti apparuit, eamque ammonuit, vt suum illum vnicum filium sancto Maiolo ad seruiendum traderet. Huic visioni non apponens animum, inane credidit & vanum, vt ad mulierem tantæ paupertatis, commendatio illa veniret cœlestis. Hoc primum mandatum tradens obliuioni, secundo ammonetur, vt huic det studium operi, si remanere velit in sanitatis suæ locum. Sed brutum animal, nec primum cœlestis visionis arcanum, nec secundæ comminationis recepit arcanum. Non paucis postea euolutis diebus ammonetur tertio : vt suum illum filium reddat ad denominatum officium, sed vt inchoatæ incredulitatis permanens adhuc nodo, perdidit virtutem corporis pro neglecto interim mandato. Et ad vltimum deuicta molestia corporis, redidit demandatum infantem ad seruiendum sancto Maiolo. Et sic post nimios cruciatus corporis, rediit ad sanitatem hilaris. Eundem ipsum puerum tradiderunt eiusdem loci fratres literis erudiendum.
De quodam cœco.
De Theothisca terra, quidam aduenit priuatus claritate luminis perspicua. Hic in longissimæ cæcitatis remanens tenebrositate, non requirebat die illa iam tunc aliquod medicamentum. Nam super hoc quondam instantissime inuigilauerat, sed omni adiutorio caruerat. Sed & hunc beatus Maiolus, quamuis in longissimis terrarum esset positus locis, misericorditer adiuuit. Is etenim cœcus assumpto longi itineris ductore, ad limina eiusdem sancti se adduci faciebat, magna inquisitione. Vbi per aliquantos dies remanens, recepit visum oculorum, per sancti Maioli adiutorium.

MIRACVLORVM SANCTI MAIOLI ABBATIS Clvniacensis IIII. LIBER II. CAPITVLA LIBRI SECVNDI. / i. - De eo qui sancto adductus, sanatus suit. / ii. - De quodam muto sanato. / iii. - De quodam cœco sanato. / iiii. - De altero cœco inluminato. / v. - Quomodo quidam frater sit sanatus a graui dolore articulorum. / vi. - De quodam hydropico. / vii. - De quodam contracto & sanato. / viii. - De quadam muliere surda, & diuinitus sanata. / ix. - Qualiter quidam peregrinus, perdita sua per sanctum virum recepit. / x. - De puero qui septennio mutus permansit. / xi. - De quodam contracto sanato. / xii. - Qualiter quidam aquam Ligeris transierint. / xiii. - Quidam vouens candelam, recepit sanitatem. / xiiii. - Quidam contractus sanitatem recepit. / xv. - Qualiter quidam cœcus visum recepit. / xvi. - Quidam contractus sanatur. / xvii. - De altero contracto. / xviii. - Dum quædam virtutes sancti non credit, ferrum manui illius adhæsit. / xix. - De quadam Paralytica. / xx. - De quodam cœco inluminato. / xxi. - De quadam Paralytica. / xxii. - Quidam contractus ad sanitatem reuertitur. / IN SECVNDVM LIBRVM MIRACVLORVM sancti Maioli Abbatis Cluniacensis quarti PROLOGVS.

Digne etenim Dominus Deus omnipotens æquissimus retributor meritorum & operum, beatum Maiolum tantis & innumerabilibus miraculis choruscare facit in terris, quoniam quidem illud promeruit semper bene viuendo, & in stadium præsentis vitæ iuste currendo. Nam quinos sensus corporis sui coercitos semper censura magistrali, aptos & idoneos exhibuit donatiuo cœlestis brauii. Vnde semper se exhibendo hostiam viuam, sanctam, Deo placentem, glorificauit & portauit Dominum Deum in corpore suo. Igitur digne & laudabiliter illum clarificat miraculis, complens in eo illud signaculum benedictæ promissionis. Qui me, inquit, glorificat, glorificabo eum. Nam huius promissionis est immemor, qui super beati Maioli, cui viuere Christus fuit, & mori lucrum, audita vel visa miracula, aliquod incredulitatis posuerit asperum, vel malæ infectionis ruminauerit inuentum. Is etenim quantus fuerit in salute aliorum, testatur illud quadruuium virtutum, in quo semper inuigilauit, & pro recipiendæ beatitudinis præmio, & pro aliorum salutis exemplo. Ab ipso namque prudentiam constantis vitæ, temperantiam discretionis maternæ, fortitudinem victricis palmæ, & iustitiam æquissimi libraminis sumpsit, quicumque sancto eius comitatui veraci fide adhæsit. In his virtutibus se semper exercuit, non autem per speculum & in ænigmate, & his repletus est in suo tempore. Pro his virtutibus se semper comitantibus, peregit in vita sua miraculorum innumerabilia signa, & nunc post fœlicis vitæ suæ cursum, illud centuplicatum reddit gaudium.
De eo qui sancto adductus sanatus fuit.
In villa Briceolis extitit quidam, attingens annos puerilis ætatis, quos deducebat cum dolore & miseria, quia manuum & pedum perdiderat officia, propter contractionem nimiam. Crescebat illi misero numerositas dierum, & decrescebat moriens officium prædictorum membrorum. Sed hunc diuinæ pietatis incomprehensibilitas adiuuit, & sancti Maioli pietas. Nam quia per se non poterat vadere, hinc parentum, hinc aliorum hominum apportatur manibus, ad sancti Maioli sepulchrum. Vbi plurimis diebus adtendens sanationis fructus, non remansit priuatus adiutorio, quamuis dimissus esset a suis in eodem loco. Post aliquos autem dies, reapportatus a parentibus ad propria loca, replicabat doloris & plorationis infortunia. Sic multipliciter decoctus igne tribulationis, reapportatur iterum ad sancti Maioli sepulchrum. Vbi Deum inuocans fide plena, desiderati voti sui compos efficitur, & diuinæ pietatis fons ei aperitur. Secundo igitur die quo iterum ibi reapportatus fuerat, illud prius a se elongatum sancti Maioli adiutorium valde sibi sensit esse approximatum. Manuum namque & pedum recepit integerrimam sanitatem : & ad propria sanus rediit benedicens Deum.
De quodam muto sanato.
Qvidam aduenit mutus nomine Heinricus, ad sancti Maioli sepulchrum. Hic ad tempus perdito oris alloquio viuebat mutus, & afficiebatur magno doloris incursu. Si quid necessitatis propriæ aliquando voluisset petere, hoc tremulo capite, hoc requirebat digito indice. At vno dierum arripiens baculum, ad sancti venit sepulchrum. Vbi expectans sanitatis votum, quia ore non poterat, corde Deum sanctumque inuocat Maiolum. Et dum pulsat cœlum precibus, aperitur eius oris locus. Sic damnatione linguæ perdita, & sanitate adepta, lætus ad sua reuertitur, & inde Deus magnificatur.
De quodam cœco sanato.
Qvoddam etiam miraculum adiungimus, de quo non solummodo vulgarem populum testem deducimus, sed etiam ipsum Regem Hvgonem, Comitemq. Burchardum, filiumque eius domnum Rainaldum Parisiensem Episcopum. Hic igitur Rex, ad sancti Maioli expetendum auxilium veniens, super infirmitatis suæ grauitudinem inuenire promeruit aliquantulam leuigabilitatem. Qui vno dierum, post peracta orationum solemnia ab Ecclesia progrediens, quendam cœcum in eodem loco inluminatum audiuit. Quem ad se adduci iubet, vt ab eo veritatem retineret. Dum namque in pauperem talem virtutem factam esse, pro certo cognouit, præ gaudio sicut vir magnæ dulcedinis cum supradictis personis profluos lachrymarum riuulos effudit. Sic quoque cum multa turba populorum conlaudans Deum, sanctumque venerans Maiolum & cæcus inluminatus ad propria rediit, & rex magnificus lætior in Franciam viam assumpsit.
De altero cœco inluminato.
In Euguilinensi silua, in quodam loco est sancti Arnulphi Ecclesia, vbi quidam cæcus per multos dies adtendebat vt mereretur inluminari. Sed quia nec ibi sanabatur, & nondum venerat hora miserendi eius, vt ad sancti Maioli sepulchrum adduceretur orabat instantius. Adductus autem, nec diutius ibi demoratus, lumen recepit oculorum lætus.
Quomodo quidam frater sit sanatus a graui dolore articulorum.
Victricis palmæ beatitudo adquisita pro laudabili meritorum donatiuo, hæredem suum in cœlis sanctorum consortio glorificat, & in terris assidua miraculorum frequentatione honorificat. Cursus enim huius ancipitis & incerti laboris tunc ad plenitudinem peruenit iocunditatis, quando brauium comprehenderit demonstratæ remunerationis. Illud namque brauium beatitudinis æternæ consequutus est iam in cœlis beatus Pater Maiolus, pro fidei fortitudine, pro spei magnanimitate, pro charitatis incomparabili dilectione. Qui in mortificationem suæ carnis sedule inuigilans, pro viuificatione sui spiritus recepit de manu Domini æternæ retributionis vitale munus. Qui pro frequentata virtutum & miraculorum suorum congerie, in cœlis se demonstrat perenniter viuere. Et temporalis adiutorii prætendens dexteram miseris, incitat quamplurimos & innumerabiles ad requirendum cœleste donatiuum salutis & sanitatis. Ad hoc consequendum dum quidam e fratribus Cluniacensis Monasterii nomine Viuianus, assumpsit pennas fidei, transuolauit ad effectum præstolati & desiderati sui voti. Hic grauissimo amborum maiorum articulorum pedum afflictus dolore, adtendebat cum quotidiano mœrore, vt vngues ipsorum articulorum subpositam transforarent carnem. Ipsos quoque vngues eradebat solito, intantum vt ab ipsis articulis proflueret stillicidium sanguinis. Et dum labor superpositus labori, totum excruciaret corpus fratris Viuiani, acri experimento idem frater in semetipso comprobabat, quod de alterutræ fraternitatis vnanimitate Apostolus intonat, dicens. Quia si compatitur vnum membrum, compatiuntur omnia membra. Super ipsos iterum articulos pedum superponebat varium sanationis emplastrum, sed illud nec adiuuabat, nec effugabat doloris stimulos, qui multiplicabantur per dies singulos. Ipsius denique infirmitatis iugiter perseuerans inserta acerbitas, nec caloris, nec frigoris aliquantis vicibus consentiebat perquisitas horas. Si etenim alicuius lenitatis suaue superponeretur velamen, asperum isdem frater sentiebat grauamen. Quod si & oneri adiungeretur caloris locus, accrescebat doloris & infirmitatis planctus. Si releuatum fuisset velamen ab infirmis pedibus, vel in modico accessisset frigoris sibilus, illico pertransibat doloris gladius ad vitalia. Qui nec in calore, nec in frigore minuebatur, sed in quotidianæ infirmitatis cute acuebatur. Sic nec adiutus temporali medicamine, nec valens sufferre caloris vel frigoris variabile, iam in animo proposuerat solam sufferentiam laboris, nullum adtendens medicamentum curationis. Tandem ille internus inspector cordium, & consolator singularis dolentium, prædicto fratri Viuiano salubres vias inueniendæ salutis aperit. Quas dum fide & opere suscipit, melioratus corpore rediit, & propter misericordiæ opera in se facta, conlaudans Deum, fortem Dei esse amicum, sanctum cognouit Maiolum. Is etenim frater non ignorans quia vbi humanum deest consilium, diuinum expetendum est auxilium : ad Siluiniacense Monasterium, quo patris Maioli recondita sunt membra, nunc equestris, nunc pedestris vtcumque potest assummit vias. Fessus & lassabundus corpore, & seruidus fidei calore, tandem ad locum prædictum accessit, & quos interni precatus obtulerit sumptus, testis & demonstratrix est consequuta sanitas sui corporis. Nam dum occultos cordis effundit precatus, superimpositæ infirmitatis manifestos cruciatus, illi quoque patri Maiolo necessaria cordis & corporis commendat, paulatim meliorari inchoat, & vsque eo progreditur sanitas corporis, vt isdem frater, nec anterioris doloris acres stimulos sentiret in pedum articulis, & in paruis officiis membrorum, magnam patris Maioli cognosceret gratiam meritorum. Hunc denique nec fastidit credere apud Deum plurimum posse, vel pro innumerabilibus auditis sanitatum miraculis, vel pro comprobato in se beneficio sanitatis. Qui quorumdam friuolæ garrulitati nolentium credere multiplicitati miraculorum sancti Patris Maioli, constante fide responsionis obuiat, & imprudentium hominum incredulitati, vel in se facta misericordiæ opera debere credere, demonstrat.
De quodam hydropico.
Langobardensis quidam erat hydropicus, pectore & ventre nimium inflatus, qui instar vtris impleti obduruerat, & instar vitri pelle relucebat. Hoc anxietatum afflictus genere, satis & nimium habebat vbi se posset adtendere. Nam iacens resupinus, buccam nec audebat claudere, anhelans indeficienti continuatione. Nec in aliud latus se vertere poterat vllo modo, nisi tornatus fuisset alterius adiutorio. Ligabat super præmonstratum tumorem ventris & pectoris, herbarum & specierum diuersa medicamina singulis horis : sed induratæ infirmitatis inflatio, non poterat emoliri aliquo lenitatis antidoto. Gargarismus nec proderat capitis, nec solutio aliquid commodi afferebat ventris. Vel sola disruptio cutis adtendebatur, vel vicina mors in extinctione anhelitus sperabatur. Sed collocatus miser in doloris angustia, velut mortuus in perdita nominis memoria, sola ei ruminatio remanserat doloris, anxiatus & turbatus pro extuberata inflatione hydropicæ aquositatis. Sed miseriarum & dolentium promptus inspector beatus Pater Maiolus, fortem suæ consolationis dexteram ei repræsentat, in memoriam reductus. Nam idem miser eiusdem longitudinis faciens candelam quo ipse intumuerat, eamque quo grossior erat, circum se ponens, vicinæ Ecclesiæ transmisit eam ardere, inuocato Christi nomine, non obliuiscens tamen sancti Patris Maioli dignum memoriale. Vnde dum initiat eadem candela producere flammiuomos radios luminis, tunc & inibi misero aduenit sancti Patris Maioli initium consolationis. Et dum paulatim deficit oblatæ obedientiæ & fidei cera, paulatim & deficit grauis hydropici sarcina ; & consumpta mensuratæ infirmitatis candela, resumpta est miserante Deo præoptatæ sanitatis hora. Tale beneficium in se factum narrat ipse Langobardus cuidam homini Roma regredienti, & per eum eiusdem longitudinis, qua fuerat candela retransmittit filum argenteum ad beati Patris Maioli sepulchrum pro commemoratione sanitatis, & pro gratia non oblitæ visitationis : illudque donatiuum recognitionis suspenditur super tumulum eiusdem patris, pro demonstratione virtutum suarum de quibus honorat frequenter quadrifida spatia terrarum.
De quodam contracto sanato.
Qvidam Carnotensis Ecclesiæ clericus, nomine Bernardus, pro sanitatis in se facto beneficio, illi adscribitur non dispariliter numero, quo adiunguntur multiplices & varii curati & sanati interuentu piissimi Patris Maioli. Cui vnius pedis & tibiæ in tantum aruerant nerui & venæ, vt dum moueretur loco, & sustentaretur baculo, illa pars reptando potius sequeretur miserum, quam præberet ad ambulandum aliquod adiutorium, ligneusque baculus assumebatur pro parte perditi corporis, qui pro sui deportatione in manibus, & sub ascella gestatoris, quoddam iam quasi innatum callum adduxerat. Illud quoque damnaticium membrum corporis dependebat ad numerum oneris, quam ad exhibitionem propriæ naturæ vel honoris. Quod nec adustio ignis cum dolore rimabat, nec importuna frigoris glacies penetrare poterat. Vnde multotiens iam deliberauerat, vt fastidium illud membrum corporis, a se aliquo ferri instrumento abscindere debeat. Sed ille qui non dormit neque dormitat, qui custodit Israel, diuina sui prouidentia deliberationem illam disturbat : ne desperatus salute se mortificet in resecatione pedis & tibiæ, quem ad insperatæ salutis viam beatus Pater Maiolus in posterum reuocare misericorditer volet. Cui post diuersos æstuationum cogitatus, illud salutare tandem suus disgregat animus, vt ad illud incomprehensibilis pietatis Patris Maioli veniat corporale margaritum, vbi & multiplex venire festinat conuentus fidelium hominum. Transponitur post hæc a suis in præparati itineris caballo, & post aliquos dies adest dulci Siluiniaco Monasterio. Vbi iam post tertium aduentus sui diem, multis antea expectatam annis, tali modo recepit sanitatem integerrimam. Post matutinale officium remanens ante sancti Patris Maioli sepulchrum, insperate emortui nerui reuiuescunt, & desiccatus humor reuertitur venarum. Iam paulatim pedum articuli incipiunt posse commoueri, iam sentit pes & tibia manuum superimpositarum liniamenta. Extenditur & retrahitur vetus pars corporis, quæ incipit vt infans titubando carpere viam itineris. Hoc vno & altero die si certum sit, adtendit. Iam tertio die per gratiam Dei, & interuentu Patris Maioli firmatur, & lætus & pedestris rectus ad sua reuertitur.
De quadam muliere surda, & diuinitus sanata.
Cviusdam mulieris pauperculæ persona, a surditate sua sanata est, per beati Patris Maioli merita. Hæc in Morinniaca villa consistens, dabat quidem verborum sonos loquens, sed nec recipiebat aliquos intelligentiæ auditu, quoniam patebant aures solo hiatu. Si quis autem amicorum eidem aliquid vtilitatis facere voluisset, manibus hoc efferebat : si autem ab ea aliquid necessarium expetebat, signorum aliquorum hoc indicio demonstrabat. Sed his aliquotiens fallebatur, quia non omnium poterat esse sciens. Vnde & accrescebat illi quotidie doloris status, vel pro perdito aurium auditu, vel pro aliorum demonstrato exprobrationis derisu. Sed ille veritatis internus iudex & magister, hanc adiuuit miseram misericorditer. Quæ vno dierum se adiungens pluribus, qui festinabant venire ad beati Patris Maioli solemnes recursus, augebat numerum venientium, nesciens interim quos, & quare tenerent illos anfractus viarum. Tandem cum illis subintrat in illo amplæ spatiositatis, Siluiniaco Monasterio. Vbi multorum ibi consistentium populorum solos videt primo die euntium & redeuntium cursus. Sed & nec campanarum quibus satis bene idem ditatur Monasterium, nec aliquorum audit sublimes sragores. Defigitur vno eodemque in loco ille surdus auditus, ante sancti patris Maioli sepulchrum velut quidam aliquis palus. Quam dum aliquis crebro hanc propulsat nesciens, velut in tam copiosa turba populorum, huc illucque minutatim respicit, quid agere debeat, nescit. Iam defatigata, vel pro dolore nimio, vel pro pulsatu aliorum assiduo & grauissimo : altero die quo aduenerat, in vno eiusdem Ecclesiæ angulo se collocat. Et iam miserante Deo, tertio die per quasdam rimas aurium, aliqua adlabitur sonoritas vocum. Hæc adcrescit, & iam bene sonat in pauperculæ mulieris capite, & iam incœpit aliorum dicta plane intelligere. Aliorum interrogationibus rationabilia reddit responsa, & per Dei gratiam, & interuentu sancti Patris Maioli se recepisse integerrimæ sanitatis insinuat dona. Suo quoque solo contenta comitatu, arripit viam proprii pagi, & iam non vtitur aliorum iudicio signorum, nec suarum naturalium priuatur sonitu aurium.
Qualiter quidam peregrinus, perdita sua per sanctum virum recepit.
Beatus pater Maiolus, in omnibus afflictorum miseriis, quantæ fuerit pietatis, nec dinumerari vnquam poterit. Et illud genus hominum in quibus illud misericordiarum leuamen posuerit, numquam insimul in terris coadunatum manebit. In sola etenim illa incomprehensibilis speciositatis regione de qua dicitur, quia in domo patris mei, mansiones multæ sunt, tantum prædestinati ad vitam pariter inuenientur, qui eiusdem patris & temporalis & spiritalis fruiti sunt benedictionis fructu. Quo se ditatum multipliciter quidam peregrinus sensit, dum in sui angustia, eundem Dei virum adesse monuit. Hic assummens quodam die secundum suæ paupertatis modum, quædam necessaria sumptuum, ad sancti patris Maioli tumulum venire festinat, vt inibi suę necessitudinis & orationis desideria compleat. Sed in medio itineris inchoati persensit casum talis disturbationis. Nam quidam vasallus pauper rebus, superbia tumidus, eundem peregrinum obuiat & assaillit, & sua ei omnia, quæ secum portabat, tollit. Quasi lætus & alacer onustus spoliis peregrini, domum suam subintrat miles festinanter. Diuidit hoc & illud per coætaneos lætus, quod post adiungit cum maximo suorum ploratu. Sed ille bonæ fidei peregrinus, non relinquit propter hoc assumptæ viæ stratus. Sed ante beati Maioli præsentiam deplorat, & antiquarum suarum necessitudinum miseriam, & perpessæ in præsenti iniuriæ prædam. Adiurat non se discessurum a loco illo orationis, donec videat in quanti amoris modo idem sanctus Domini Maiolus apud Deum maneat, & suæ ei paupertatis spolia restituat. In crastino denique inlucescente iam diei hora, prædictus prædator adducitur Dæmoniacus a sua familia, vinctus & cathenatus, & apportatur paupertas peregrini, adhuc adtendentis adiutorium piissimi patris Maioli. Deponitur ante sepulchrum sancti viri sumptus deprædati pauperis, & reuertitur antea perditus sensus castigati militis. Sic vtrique miseri, reuertuntur ad propria consolati. Hic recipiens suorum sumptuum spolia perdita, hic autem per Dei misericordiam ad rationabilis intellectus & sensus repatriat loca. Proprio quoque experimento discunt, quod qui beati Patris Maioli ex fide colunt meritum, non remanent disconsolati in fine dierum.
De puero qui septennio mutus permansit.
Sicut diuersæ & innumerabiles patriæ, sancti viri Maioli iocundum apud Deum & apud homines retinent memoriale, ita meritum & gratiam eiusdem sancti patris conlaudat vtrius sexus ordinis & ætatis. Nam quia secundum Apostoli præceptum, in præsenti vita indutus est semper nouum hominem qui secundum Deum creatus est in iustitia & sanctitate veritatis ; ita & nouum in cœlis positus semper peragit, & ea noua fidelibus Dei semper colere facit sicut ammirabilia. Qui quosdam in matris vtero, quosdam iuuenes & perfectos, quosdam iam & vegetos, commendat tamen illos omnes vnanimi & diuerso miraculorum modo. Illoque subuentionis medicamine vnicuique subuenit, quo expedire sibi secundum salutis viam intelligit. Hanc salutis viam quidam infans inuenit, qui ab ipso matris vtero iam pene septennium annorum transiens tempora, mutus interim remanebat. Qui in ipso ætatis spatio viuebat sanus & incolumis reliquo corpore, sed tantum oris alloquio priuabatur miserrime, nec valebat lingua reddere responsum, quamuis ad hoc paulatim repercuteretur superius & inferius labium. In antedicto igitur annorum spatio, in hoc permanens continuationis silentio, nec ad sibi placita valebat respondere audita ; nec obiicere aliquod improperium sibi inlatis aduersis poterat. Hic quodam die inter vtrosque parentes patrem scilicet & matrem residens, eosque, vt assolet, confabulari audiens, secreta parentum celabat, solo auditu, quia & illud non poterat aperire linguæ impulsu. Sed vno dierum eosdem parentes conqueri audiens super linguæ filii sui damnationem, eosque velle deliberare vt adducant eum ad sancti Patris Maioli sepulchrum venerabile, mox insperato inuentum illud verbis proprii oris laudat, & ter nomen sancti Maioli aperta voce proclamat. Expauescit vterque parens, pater scilicet & mater, inauditum & insolitum filii sonum, & vt eadem replicet, hortantur, sed tamen reuertitur filius ad illud anterius continuationis silentium. Dehinc post aliquot dierum spatia adducunt filium, quo sancti viri speciose pretiosa tumulata sunt membra. Ibi quoque puer antedictus nomen sancti viri frequenter replicat, & inibi rationabilis linguæ officium diuinitus comparat, & per Dei nostri misericordiam, & per sancti Patris Maioli meritum, reseruat isdem puer consequutam gratiam locutionis in posterum.
De quodam contracto sanato.
Cvndunensis villæ quidam Durannus agricola, occulto Dei iudicio iudicantis omnia, a renibus perdiderat omnium vim membrorum, vnde si adiuuatus non fuisset alicuius alterius adiutorio, vel alicuius sustentationis baculo, remanebat velut aridum truncum in omni loco. Hic etiam nec genibus poterat repere, nec genibus nec pedibus poterat superiorem partem corporis sustinere. Hic licet semicorpore remaneret mortuus, viuebat tamen cum graui dolore totus. Et trahens longa suspiria doloris a superiori parte corporis, non sentiebat interim a renibus vel cohærentibus membris inferioribus aliquod adiumentum ambulationis. Sed post desperationem terreni adiutorii, præmeditare cœpit intra se veluti quidam sapiens, vt disquireret medicamentum præoptabile piissimi patris Maioli. Interim vel ex paupertate sua, vel partim ex aliorum adiutorio comparat quendam asinum, supra quem circumligatur fasciolis, ne caderet in terram, & assummit vias tendentes ad Siluiniacense Monasterium. Vbi dum postquam venit, & in domum illam orationis transpositus fuit, quo Patris Maioli requiescunt membra, statim meliorari miser cœpit, & iam releuare & residere aliquotiens iam potuit. Vadendi tamen & ambulandi desiderium tantum manebat, sed ipsius desiderii fructus adhuc deerat. Sed illa dulcedo pietatis, patris scilicet Maioli, ad perfectum votum adducit miserum, post septimum namque diem, quo inibi aduenerat, ambulandi perfectum posse receipt : nec adtendit vt pertranseat octauus dies, sed reddens secundum suum scire Christo Domino & sanatori suo Maiolo cursus laudationis solemnes, apprehendit regressionis suæ vias. Et post se asinum gestatorem suum antiquum aliquotiens trahit, varios quoque viarum anfractus salit, conlaudans Deum, sanctumque benedicens indesinenter Maiolum.
Qualiter quidam aquam Ligeris transierunt.
Qvidam reuertentes ad propria post orationis vota ante sancti Maioli sepulchrum peracta, mirabilem & iocundam in suo itinere viderunt eiusdem sancti virtutem. Nam quodam die Dominico, perueniunt ad quendam Ligeris portum. Vbi diu multumque expectantes manserunt vt adducerent eis nautæ nauim ad transnauigandum. Sed obstinati nautæ, petitionem non curant audire eorum : vnde dum nomen sancti Maioli inuocant, vt eos super illud negotium audiat, orant, diuino nutu nauis a loco suo submouetur, & ad ripam, quo consedebant, peruenit. Quod videntes Deo gratias reddiderunt, & in naui intrantes, ad optatum littus peruenerunt sine terreno remige, & sine terreno ductore.
Quidam vouens candelam, recepit sanitatem.
De Baugiaco vico quidam contractus adducitur, ad sancti Maioli requirendum auxilium sanationis. Hic per aliquantos dies deplorans contractionis suæ miserias, expectabat sanationis suæ horam, ante prædictæ Ecclesiæ ianuas, & inter replicatæ orationis verba deuouit, quia si sanitas ei concederetur, omni anno ad eandem veniret Ecclesiam, & secundum paupertatis suæ modum adportaret candelam. Post huius promissionis votum, sanitatem meritis sancti Maioli obtinuit, & sanus & incolumis ad sua loca est reuersus.
Qualiter quidam contractus sanitatem recepit.
Qvidam in decrepita ætate perdiderat virtutem totius pene corporis, propter nimiam contractionem pedum & manuum, qui per plurima Sanctorum deportatus loca fuerat a muliere sua, & ab vnico filio suo, sed ei illud laboris iter nihil profecerat ; vel quia nondum venerat tempus miserendi eius, vel quia hunc volebat omnipotens Deus adiuuari per beatum Maiolum, nouis diebus tunc clarificatum, vt adcresceret eius laudis fama, per multa terrarum loca. Vnde quodam die ammonuit suam mulierem, vt eum ad sepulchrum sancti Maioli adduceret, sed valde super illud opus contradicentem inuenit. Nam super venturæ sanationis votum incredula, exprobrabat frequenter quod inaniter perquireret iam veterano corpore robur iuuenile. Addens insuper, quod ad hoc inuestigandum, deesset tota opportunitas sumptuum, quoniam siquidem pro his similibus rebus dispensatum erat omne supellectile suæ domus. Sed tandem deuicit querelositas assidua mariti duritiam contradicentis coniugis, nam assumit debilem & contractum maritum, & eum ligat super præstitum asinum, & arripit cum vnico filio vias insinuatas ad sancti Maioli ianuas. Sed & quoddam difficile accidit eis in itinere. Perueniens namque ad aquam, nomine Cresam, pluribus in locis nimium infestam, deponitur ab asino super quem circumligatus erat, & itidem animal cum cæteris animalibus quæ tunc ibi aduenerant, super quendam pontem prædictæ aquæ cogitur ascendere. Dum autem in medio venisset ponte, cecidit vbi fortior erat vnda riui. Quod considerans mulier, allidens vtrasque manus, exprobrabat misero marito qui remanserat ad ripam, cum vnico filio. Prædictum autem animal ab aqua abstractum accipit mulier, & per aliam viam reuertitur sola ad domum suam. Relictus autem pater solus cum filio multiplicat doloris aculeos, vel quia mulier illum non adiuuatum dimiserat, vel quia filius qui cum eo remanserat, eum adiuuare non poterat, vel pro ætatis teneritudine, vel pro paruo illius intellectu. Angustiatus igitur tali miseria, & attenuatus fame præualida, transmisit tamen quodam die filium suum vltra illam aquam, vt si posset, apportaret ei quam manducaret eleemosynam. Sed misericordia miserentis Dei, dum reuertitur filius, obuiat in medio ponte patrem, qui sanatus fuerat interuentione beati Maioli. Vnde pariter læti & alacres veniunt ad sepulchrum sancti Maioli, ibique laudationis vota persoluunt, & sic postea ad sua loca redeunt.
Qualiter quidam cæcus visum recepit.
In Antissiodorensi pago, quidam extitit cæcus, qui omnia paupertatis suæ supellectilia habebat expensa, quærens inluminationis suæ dona. In caligine enim manens cæcitatis diurnæ, ambulando palpabat in meridie. Nam hic recipere meruit & tali modo videndi officium. Quoddam pratum proprii sui iuris ipse habuit venale cuidam vicino suo, volens scilicet ex pretio illo habere sumptus, dum veniret sancti Maioli auxilium perquisiturus. Vnde dum initum pretium qui comparabat pratum inter manus suas numerando reuolueret, qui prius cæcus fuerat vnam minutam cecidisse ei videt & indicat. Quod audientes qui circumadstabant ammirati sunt qualiter hoc veteranus cæcus cognosceret. Super hoc autem certos reddidit, & clare se videre per Dei misericordiam, & per interuentum sancti Maioli prædixit. Sic igitur eandem pecuniam accipiens, & clare videns, ad sancti venit sepulchrum, conlaudaturus omnipotentem Deum.
Quidam contractus sanatur.
Ex pago Augustidunensi quidam fuit homo, nomine Goszaldus, contractos habens genua & pedes. In ipsa contractione multis remanens diebus victum quærebat mendicans : se semper duobus baculis ambulando sustentans. Hic refrigerium sanitatis expectans per multos dies, frequentius veniebat ad sepulchrum sancti Maioli oraturus : nam inibi quondam adductus remanserat. Ob hoc autem indeficientissime profundebat ab oculis lachrymas, quia & circumpagenses, & ex alienis terrarum locis venientes, videbat redire sanos : se vero solum remanere qui non mereretur sanitatem recipere. Tandem vna nocte ammonetur in somnis, vt ad sancti Maioli sepulchrum veniret, eique promitteret se omni anno vnam candelam reddere. Surgens igitur mane, sustentatus baculis, venit ad insinuatum locum, ibique donum insinuatum promittens in anterioribus, & reddens in præsenti integerrimam recepit sanitatem membrorum.
De altero contracto.
Armanus dicebatur quidam, non de ignobili genere, de pago Siciaco, de Villa-petra : qui nec ad ambulandum erat idoneus, nec ad standum, quoniam grauiter erat contractus. Hic per beati Maioli meritum audiens multas fieri virtutes, anxiabatur corde, quia sciebat longe a se esse locum, vbi tanta faciebat signa miraculorum. Sed tamen afflictus quotidiano detrimento corporis, iubet præparari sibi quoddam loculum vbi transponeretur. Ad quod deducendum præparantur duo boues, & caballus vnus. Præparato itaque itinere, & denominato die motionis, commendat necessitatis suæ causas : sed præueniente misericordia Christi, die quo debebat mouere talem promeruit sanitatem recipere, vt in equo ab aliis potuisset leuari. Super quem leuatus tenentibus interim suis, ne ad terram corrueret, carrucam quam ad deducendum se præparauerat, caballum & boues ante se ducere iubet ; vt si ingrauesceret in ea deponeretur, & ad destinatum locum deduceretur. Sed misericordia Christi præeunte, & merito S. Maioli subsequente, nec adcrescebat eius infirmitas, sed tamen & non pleniter recedebat ab eo infirmitas. Confecto iam ex magna parte itinere, pro Dei amore & sancti Maioli, ad quamdam Ecclesiam quæ diruta erat, sed tunc reædificabatur, equum & carrucam ad comportanda necessaria Ecclesiæ dedit, & pro signo suæ deuotionis, boues ante se adducere iussit. Tandem perueniens ad locum destinatum, precatur sancti Maioli misericordiam, ne inaniter tantam suscepisset viam : inibi autem per Dei misericordiam, omnium membrorum recepit integerrimam sanitatem. Pro qua recompensatione, tradidit Deo & sancto Maiolo boues qui remanserant, & tradidit quendam sui iuris seruum nomine Guidricum.
Dum quædam virtutes sancti non credit, ferrum manui illius adhæsit.
Idem namque sanctus Maiolus, sicut est mitis & propitius suaue iugum Domini portantibus, sic castigator manet districtus, in incredulitatis duritia permanentibus. Hoc quædam mulier de Magniaco villa per semetipsam apprehendit hoc modo. Vespertinali namque hora, vigilias sancti Maioli aliis celebrantibus, hæc a textrino suo opere nolebat recedere, cuius præsumptionem digna subsequuta est castigation : nam instrumentum quoddam ferreum, operi illius aptum, sic manui illius adhæsit, incuruatis & infixis digitis in palma, vt videretur inibi esse quasi natum. Quod voluntarie acceptum, præsumptuose retentum, voluntarie reliquisset, si illi post pœnam licuisset, & cum vicinis festiuitatem sancti Maioli custodisset. Vnde ipsa mulier recognita suæ nequitiæ culpa, in crastino sancti Maioli venit adiutorium requisitura : quam innumerabilis multitudo populi, sicut ad festiuitatem eiusdem sancti conuenerat, illud correptionis signum manu ferentem, ammirando conspexit. Hæc in Ecclesia & ante S. Maioli sepulchrum, & inter multam populorum turbam, negligentiæ suæ narrat euentum, pro quo talem in præsenti pœnam sustinebat. Sed quidam malæ curiositatis infecti vitio, hoc eam fingere pensantes portentu aliquo, manum arripiunt : digitos ipsius omni conamine, omnique artificioso studio aperire volunt, sed humanum ingenium aperire non potuit, quod clausit illud Dauidicum sceptrum de quo dicitur. Qui aperis, & nemo claudit, claudis, & nemo aperit. His itaque circumuallata aduersitatibus, hinc verecundia, hinc diuina vltione, & populorum derisa exprobratione, salutare illud consilii capit, vt inuocet Deum, sanctumque Maiolum deprecetur esse sui adiutorem. Dum itaque in hoc sedula permanet, diuina ei pietas adest, quæ illico manum illius aperuit, sic quoque illud demonstratiuum negligentiæ serrum ad terram cecidit. Et ad comprobandum veræ virtutis indicium, pene tota videbatur manus eo loco esse rimata & arsa, vbi illud ferrum iacuerat, & singulorum digitorum numerus in ipsa palma videbatur profundius impressus, & ea loca repleta erant sanguine, vbi infixus fuerat vnusquisque. Hoc ammirabili sanata signo, hilaris redit ad propria, non incredula amplius miraculorum & virtutum sancti Maioli.
De quadam Paralytica.
Sicut namque idem beatissimus Maiolus deduxit vitæ suæ gradus per sanctitatis incrementum quotidianum, ita suum commendat memoriale omnibus, pro multiplicatis suis semper virtutibus, bonum exemplar commendans cæteris, vt Deum Deorum possint in Syon videre. Vt hoc nempe consequeretur in fine, in vita sua laborauit intente, & ad hoc pro certo se peruenisse manifestant per cum facta quotidiana miraculorum signa ; quæ tanto amabiliora sunt nostro Ordini, & nostro tempori, quanto per virum nostri Ordinis & nostri temporis, nos voluit Dominus excitare ad incrementa meliorationis. Eum fortissimum suum adiutorem inuenit quædam mulier nomen Ermengardis, de Longa-Exardis-villa. Quæ pro diuino iudicio damnata paralysis vinculo, sibi prodesse non poterat, amicis autem & parentibus aucmentum doloris faciebat. Viuebat qualitercumque poterat, super damnatilia membra : non requirebat iam alicuius sanitatis emplastra. Sed ille supernæ pietatis oculus, cui cura est de omnibus, & qui miseretur omnium quæ fecit, dissimulans peccata hominum propter pænitentiam, posuit in animo parentum eam diligentium, vt illam ad sepulchrum sancti Maioli apportarent, & ibi sanitatis eius causas requirerent. Ad hoc faciendum arripiunt viam. Ante autem quam intrarent Ecclesiam, ad honorem Dei, & pro amore sancti Maioli, aliquantas faciunt pro ea candelas. Insistentes autem illi operi, cœpit aliquantulum paralytica meliorari, & quæ adducebatur aliorum vehiculo, cum illis stat in Ecclesiam sustenta interim baculo. Factas autem candelas reddens, & non minoratas omni anno promittens, integerrimam sanitatem recepit, & cum illis qui eam apportauerant pedestris est reuersa.
De quodam cæco inluminato.
Sanctus autem Pater Maiolus pro fidei suæ merito, sanctitatis & reuerentiæ cultui maximo adnumeratus est in vita sua. Modo autem illi adscriptus sanctorum numero viuentium cum Christo : choruscat in terris miraculorum signis, fiduciale solamen nostræ inuocationis : hoc numquam obliuiscetur noster animus, hoc valde ampliatum erga se sensit quidam homo nomine Ascellinus, qui erat de pago Senonico, qui per multos dies in quadam silua laborabat, vt exinde aliquas fruges annonæ colligeret. Vnde vespertinali hora sabbathi in illud opus nimium extra horam intentus, cæcitatis perpessus est casus, & per totam noctem illam incassas vadens vias, tandem lassabundus & desatigatus, vno in loco remansit. In crastino autem die, scilicet dominico, parentes ipsius ad eius venerunt domum, vt cum eo venirent ad Ecclesiam, audituri Missas & diuinum officium. Sed familiam ipsius valde inuenerunt turbatam, quia eorum Dominus antecedenti nocte non venerat, vnde pariter in syluam abierunt, quo recurrere solitus erat. Inuentus autem demonstrat apertos & splendidos oculos, sed nihil ex eis videre. Educitur aliorum manibus cæcus de silua eiusdem cæcitatis per aliquos dies sustinens moras. Adductus autem ad sancti Maioli sepulchrum, per Dei gratiam integerrimum recepit lumen oculorum. Recepto autem beneficio videndi, lætus ad suos repatriauit, & festiui diei dominici reuerentiam sic vlterius castigatus custodiuit.
De quadam Paralytica.
Pietatis & misericordiæ viscera sanctus Maiolus semper tenuit sollicitudine maxima, illud in se specialiter comprobauit quædam paupercula, quæ erat non solummodo vicinis & parentibus, sed etiam ipsi suo marito pro inueterata infirmitate paralysi despecta. In hac diutissime permanens, vt lapis immobilis permanebat, videndi tamen & audiendi officium non perdiderat : sed manuum tamen & pedum ita perdiderat fortitudinem, quasi numquam illam habuisset benedictionem. Hæc quondam comportalitium instrui sibi facit instrumentum, in quo aliorum manibus ponitur in eleemosyna, non faciente tamen illi marito suo aliquod charitatis officium. Hanc altera quædam bonæ voluntatis mulier suscipit, & in carruca sua cum ipso instrumento eam leuari fecit, & adiunctis bobus, ad sancti Maioli sepulchrum adducere commendauit. Et iam apportata in proximo de carruca illa & de artificioso illo ingenio transportatorio se deponi orauit : & non incedendo, sed etiam reptando ante sancti Maioli sepulchrum accessit. Vbi expectans sanationis & curationis suæ medelam, desideratam inuenit viam, nam prius manuum recepit sanitatem. Die autem alio dum pro illo beneficio reddit gratias Deo, oratque sanctum Maiolum, vt restituat ei sanitatem pedum, orationis fructum recipit, nam redintegratur ei sanitas pedum, & ambulationis recipit aptissimum vsum. Consequuta itaque totius corporis sanitate, per aliquos dies inibi remanet, laudans sancti interuentionem Maioli. Vnde maritus eius sanatam suam audiens mulierem, postea pro ea venit. Et reprehensus quia nullam ei in infirmitate impenderat humanitatem, ad propria eam secum reduxit tamen, lætus & gaudens.
Quidam contractus ad sanitatem reuertitur.
Gaudentibus & iocundantibus super sancti Maioli virtutes, digna laudationis accrescit semper materia. Nam idem sanctus crebris sibi subditos exhilarans miraculorum signis, illud specialiter in sua sancta solemnitate multiplicat, vnde sanctæ suæ adquisitionis filii gaudeant. Nam sacrosanctæ præceptionis monemur monitu, quo dicitur. Non possunt filii sponsi lugere, quamdiu cum illis est sponsus. Gaudii & exultationis certe accreuit cumulus in solemnitate eius, quibus videre illud sanationis signum donatum est, quo quidam homo nomine Iterius sanari meruit. Hic enim per multos dies genuum contractione damnatus, reptabat semper incuruus, & nimiæ spissitudinis callum portabat in genibus, & in manibus. Ante eiusdem autem loci Monasterium quoddam habebat tuguriolum positum, quo sufferebat miser, & inops vel nimios gelu & imbrium fluctus, vel incendentes caloris, & æstus ignes. Inibi expectabat pertranseuntium eleemosynam, inibi suscipiebat maximam charitatem fratrum Siluiniacensis Monasterii, quorum, vt credimus, merito, super talem miserum se sanctus Pater Maiolus hoc voluit demonstrari signo. Nam ad vigilias festiuitatis eiusdem sancti Maioli, hic idem Iterius, cum cætero populo in Ecclesia residens, super sanandi donum replicabat verba orationis. At in crastino quo festiua solemnitas eiusdem sancti Maioli inlucescebat, aduenientium populorum adiunctus numero venit, redintegratis, & sanatis membris. Apportans autem eleuatis manibus, quibus ire solitus erat, scamellos, ante sepulchrum sancti deposuit, & integerrimam, & perfectissimam sanitatem se interuentu sancti Patris Maioli suscepisse, gaudendo, omnibus, qui ibidem conuenerant, demonstrauit.