Emergentibus diebus venerabilis abbas monasterii sancti Martini, ubi corpora sanctorum Florentini et Hylarii aliquo tempore reverenter servata fuerant, quibusdam fratribus consciis, voluit, ut sub silentio deportarentur ad locum, qui Saxiacus dicitur, in ecclesiam beati Christophori martyris, donec eis condigna sepelitio in domo, quae eis construebatur, pararetur, et celebris translatio diem faceret. Illuc itaque cum ferrentur et jam essent juxta ecclesiam perpetuae Virginis Mariae apud Movionis villam, occurrit quaedam daemoniaca, per tres annos spiritum immundum habens, quae juxta feretra Sanctorum cum admota fuisset, ilico fugato immundo spiritu, sana facta recessit; vocabatur ipsa Odila: miraculum a multis in bene nota persona factum.

[12] Jam advenerant Sanctorum memorias ferentes juxta aquas fuligine et carecto ex utraque parte ripae pertectas, quas vulgo carusium nominant; et ecce duo fratres ambo caeci manibus aliorum ad membra Sanctorum adtrahuntur nocte personae : hos subito lux Sanctorum intercessione illustratos videntes reddidit: et qui, ducentibus aliis, advenerant, in offenso pede, gratias agentes Deo, ad propria remeant. Cum itaque in villa, quam Treco nominant, in ecclesiam Virginis Mariae delata Sanctorum ossa, paululum deposita fuissent, mulier, immundo spiritu diu laborans, curata est: erat autem ipsa non ignota persona.

[13] Factum est, ut hi, qui ferebant tam praeclarissima martyria, consumato itineris spatio, pervenirent ad locum, quo ea ferre disposuerant: ubi mulier quaedam de familia loci, genere passionis infelicissima, ita trementibus membris, ut vix una facies loci tenere eam posset, ante Sanctorum beatissimam confessionem cum decubuisset, mox sano corpore convaluit, et Deo de salute sua ardenter, prout valuit, vota reddidit. Factum hoc in basilica Christophori martyris, ubi inter caetera miracula praedicabile nimis et stupendum miraculum illis diebus apparuit.

[14] Agebatur tunc festivitas beati Laurentii martyris. Erant ibi duo adeo venerabiles monachi, in ecclesia martyris Christophori religiose Deo servientes: horum unus Heldegaudus presbyter, cum Missas ageret, in vitreo calice obtulit, in quo perparvam pretiosi Corporis et Sanguinis redemptionis nostrae partem ex industria propter migrantes reliquit, super altare posuit et composuit. Vespertino itaque tempore immemor facti, cum altare a diurno pallio nudare accessit incautus, ut manum admovit, vestemque traxit, vitreus calix deorsum cadens, fracturam fecit. Monachus factum videns, adeo tristis contabuit, maxime propter sacrum Sanguinem, sicque recedens, oculos lacrimis suffusus, lecto vere se composuit.

[15] Alter ex monachis, nomine Adraldus, cum factum visu didicisset, fracturas omnes calicis a pavimento colligens, fide credo plenus, ad caput sancti Florentini martyris deposuit. Ipsa die sancti Laurentii festivitas erat: mirum dictu! Calix integerrimus ita repertus est, ut fracturarum consolidatio nulla apparuerit; testes sunt non obscuri viri, qui postea reparatum calicem illum viderunt, qui et nunc ad commendandum tam clarum miraculum sub diligenti cura servatur. Tua sunt haec, Domine, qui sic tristitiam tuorum consolaris, ut et Sanctos tuos miraculis glorifices. Non multis post diebus mulier quaedam, quae erat toto contracta corpore et a quibusdam annis muta, postquam ante corpora Sanctorum delata est, fide plena, sana et incolumis recessit. Altera, quae nomen habet Cristina, quamque spiritus immundus miserrimam omnibus membris fecerat, a parentibus Sanctorum memoriis praesentatur, quae mox curata, valens et sana revertitur, ac Deo pro incolumitate sua gratias referens cui est honor et gloria per infinita saecula saeculorum. Amen.