9. Erat <eo> tempore in <territorio> urbis predic<te …m>onasterium < in honore > Sancti Remi<gii consecratum………….> quia <………..> loci <…….> <………………> seduli<………….> Vallirias delib<eravit ………….i >ntolerabile < > et habitu dis< >initates quorum profecto< >et. Ad hoc < > sedicionesque qua pe < >bis < > et eorundem monachorum < > nonnumquam exercebantur < > pastores gregum Abraham et < > legitur discessisse, quippe qu< > peregrinationis sue qua Deo competit < > una < > nimia multitudine < > nequibat tolerare. Hac ipsa spec< >dispo(suit) facere, scilicet ne quos <....> uide <. . .>ur regere ea videret discind < > dine. Ut ergo animo disposuerat < monas>terium transtulit Vallirias ; qu<od tamen> ceperat, immo reputabat, non peregit, quia inter agendum plurimis secularium inportunitatibus, quibus sese nichil asserebat debere, cepit continuari. Hac pro re secum plurimis horarum momentis cepit conqueri, qualiter ab his et huiuscemodi < >ibus posset expediri. Cogitabat < > quos dissimili alebat actu et opere < >re. Sed interim timebat ne dirime<rentur> ab animarum predone. Quia igitur <et illos> quibus preerat et istos quibus ine< i>nsolencia deperire metuebat, qu< > quibus utrisque sollicite satis neq< > esse quamquam posset prodesse < >, iugiter Domini misericordiam postu<labat, qua>tinus dissolvi et esse cum Christo mere<retur.> Sciebat enim et ab apostolo <esse dictum> quoniam si terrestris haec domus <nostra> habitacionis dissolveretur hedific<ationem ex Deo>se habiturum non manu factam, sed <aeter>nam in celis. Afflatus itaque < >is cepit petere velut diu a patria< >us baculum sustentationis morte < scili>cet corporis, sibi a Domino adtribui.

(10.) Post innumeras igitur < >es infirmorumque quorumlib<et >atas ebitutines pro sancta quoque <ecclesia,> quam tuendam susceperat no< > toleratos labores ad ardorem < > semper animo estuarat corde < >tum est reversus, quippe qui ad <exemplum> beati Martini summi confesso<ris dice>re erat solitus quod maior sibi <fuerit virtus> ante episcopatum quam in episcopatu < > simul | etiam fratrum Bethlemicensium sedulitate, qua vel momento temporis, si foret possibile, nolebat carere, animatus, assiduabat crebrius atque ferventius eis interesse et singultuosis precibus magis magisque Domini misericordiam flagitare, ut a qua eum promoverat, monachice redderet vite, tali consulto ut quos dimittere properabat sua protegeret atque consolaretur clementia, quatinus et sibi ad eorum profectum pastorem secerneret idoneum. Sed quid diu iustorum postulationibus denegatur, qui profecto spiritus consilii sunt domus ? Utraque enim expostulata conperit non multo post a Domino provide satis deliberata, scilicet et sibi contemplativam pausationem, et subditis dignum et congruum pastorem. Qua gratia ad monasterium reversus, omisso episcopatu, queni fratribus preposuerat sibi quoque preesse disposuit et discipulus discipuli primo passus est esse magister magistri.

(11.) Non post multum itaque postquam in monasterio venerat, utque ipse paulo ante divinitus compererat, cepit membrorum gravi inconmodo pulsari,. sed tamen animi vigore ad superna magis ac ' magis roborari. Eadem in vultu eius que semper serenitas erat, eadem in corde soliditas conmanebat. Sed quia levi igne purgationis lignum, fenum et stipula[m], peccata videlicet minima atque levissima, facile consumuntur, cum profecto dicat Paulus quia ignis probabit quale sit unius|cuiusque opus, brevi inconmodo pulsatus, artus vitalis remisit spiritus, quem Egiptia servitus diu oppressum, nec tamen luto et paleis habebat superatum. Sicque conmissi talenti fenore terram repromissionis, viam scilicet omnis ingressus carnis, a labore ad requiem, a volubilitate tetendit ad eternitatem, subditis luctum, angelis dans gaudium. [Funus autem beatissimum veneratione qua decebat apud monasterium Sancti Petri est humatum in oratorio Sancti Andree]. Ubi, cooperante superna clementia, infirmis cuiuscumque inconmodi aut debilitatis largitur conmoda, non minus post mortem quam in vita signis fulgens. Ubi etiam beatam prestolatur anastasim, qua ei corona, que nunc singularis est, geminabitur mercesque que nec sensu potest animadverti, quippe quia insensibilis invisibilisque creditur, felitiori commertio reconpensabitur. Quam nobis sua sancta inpetret invocatione, ut quam non meremur opere, vest ///// eius hab ///////////// ta imitatione.

(12.) Sed ne sancti pontificalisque laboris atiqua intercideret mora, predicte urbis cathedram sortitus est Vuenilo, quem ipse beatus abbatem sepe dicto prefecerat monasterio. Qui etiam eidem monasterio abbatem constituit Lupum,beati Aldrici discipulum adprime educatum et omnium artium liberalium studiis sagacissimum. Is igitur Uuenilo, cum in bonorum actuum exercitiis pervigilaret et mente celo plus|